strict warning: Non-static method view::load() should not be called statically in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/views.module on line 906.
strict warning: Declaration of views_handler_argument::init() should be compatible with views_handler::init(&$view, $options) in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/handlers/views_handler_argument.inc on line 744.
strict warning: Declaration of views_handler_filter::options_validate() should be compatible with views_handler::options_validate($form, &$form_state) in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/handlers/views_handler_filter.inc on line 607.
strict warning: Declaration of views_handler_filter::options_submit() should be compatible with views_handler::options_submit($form, &$form_state) in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/handlers/views_handler_filter.inc on line 607.
strict warning: Declaration of views_handler_filter_boolean_operator::value_validate() should be compatible with views_handler_filter::value_validate($form, &$form_state) in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/handlers/views_handler_filter_boolean_operator.inc on line 159.
strict warning: Declaration of views_plugin_style_default::options() should be compatible with views_object::options() in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/plugins/views_plugin_style_default.inc on line 24.
strict warning: Declaration of views_plugin_row::options_validate() should be compatible with views_plugin::options_validate(&$form, &$form_state) in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/plugins/views_plugin_row.inc on line 134.
strict warning: Declaration of views_plugin_row::options_submit() should be compatible with views_plugin::options_submit(&$form, &$form_state) in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/plugins/views_plugin_row.inc on line 134.
warning: Creating default object from empty value in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/openpublish_core/openpublish_core.module on line 248.
strict warning: Non-static method view::load() should not be called statically in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/views.module on line 906.
strict warning: Non-static method view::load() should not be called statically in /home1/esto/public_html/sites/all/modules/views/views.module on line 906.
Η πολυαναμενόμενη επανάσταση που άλλοτε βουβά κι άλλοτε φανερά περιμέναμε, ακόμη να φανεί. Συνέβαλε σε αυτό ίσως, η δική μας αναβλητική διάθεση, απότοκος της γενετικά μεταλλαγμένης και βαριεστημένης νοοτροπίας μας, εκτός κι αν η τωρινή σιωπή μας προμηνύει Φθινοπωρινά ξεσπάσματα κι εκπλήξεις. Αρχές Αυγούστου ήδη, κουρασμένοι όλοι, άλλοι λιγότερο κι άλλοι όχι, από την επώδυνη “πανεθνική” προσπάθεια για την οικονομική “σωτηρία” μας, ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε στιγμές δροσιάς και ανεμελιάς εκεί που για χρόνια συνηθίσαμε να ξεκουράζουμε τις σκέψεις μας. Μια θάλασσα για τον καθένα μας σίγουρα δεν θα βρούμε. Για μια στιγμή όμως, ΕΣΤΩ μια στιγμή, δυο κύματα μέσα μας κι ένα νησί μπορούν να μας ταξιδέψουν μακρυά από τη χώρα του ποτέ, στη γη του παντός. Κι επειδή αυτή υπάρχει μόνο στα όνειρά μας , κάπου εκεί “δεύτερο σύννεφο τρίτη στροφή” θα σας βρούμε κι εμείς. Αρκεί στην άμμο να χαράξετε το δικό μας Ε, ναι, όπως λέμε Έρωτας. Και μπορεί κάθε αμμουδιά να χει τη δική της θέα, η ματιά όμως είναι πάντα η ίδια. Κι αν ακόμη παλάτια δεν χτίζονται στην άμμο, ίσως τα όνειρα είναι πιο πιθανά. Άλλωστε πάντα άμμος ήτανε, προτού γυαλί να γίνει.
Για πολλοστή φορά και παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις φορέων και ομάδων πολιτών, η κεντρική πολιτική ηγεσία αλλά και οι αιρετοί αρμόδιοι Περιφερειάρχες, αγνοούν την σπουδαιότητα των εξορύξεων στην ευρύτερη περιοχή, αποφεύγουν οποιαδήποτε επίσημη ενημέρωση των τοπικών κοινωνιών, των κατοίκων και των επαγγελματικών οργανώσεων για τις επιπτώσεις των εξορύξεων στη ζωή και την δραστηριότητά τους και κρύβονται πίσω από άστοχες υποσχέσεις περί αναβάθμισης της περιοχής, χωρίς όμως ούτε μια αναφορά στο ανθρώπινο και περιβαλλοντικό κόστος της αξιοποίησης αυτής.
Άδοξα λοιπόν τελειώνει η κομπασμένη ιστορία της αντιπαροχικής Ελλάδος, που παρείχε στους γηγενείς της απλόχερα την μιζαδόρικη ευκολία του φαίνεσθαι, με αντάλλαγμα το θρονιασμένο καλά εξουσιαστικό της σύμπλεγμα που αποτελείται από κληρονομικούς ταγούς της πολιτικής, του συνδικαλισμού και των μίντια.
Όταν μάλιστα στα παιχνίδια αυτά νομιμότητας και “τουριστικής ανάπτυξης” δεν αντιδρά κανείς, τότε αυτονόητα τα μεγάλα χαμόγελα των αιρετών και μη διαφημιστών του φετινού αυτού θαύματος, θα μείνουν ανεξίτηλα μέχρι και τις επόμενες-τουλάχιστον- αυτοδιοικητικές εκλογές.
Ανάμεσά τους, μια νέα ομάδα πολιτών, αυθόρμητη και αυτόκλητη, νέων κυρίως στην ηλικία, χωρίς πολιτικό παρελθόν ή πολιτικό ένστικτο και άρα χωρίς “εξασφαλισμένο” πολιτικό μέλλον, ξεσπαθώνουν ενάντια σε αυτά που για χρόνια βουβά ανέχτηκαν και προσπαθούν συχνά άκομψα να δημιουργήσουν μια κοινωνική αρχικά κινητικότητα στη γενιά στην οποία και ανήκουν πρώτα, χωρίς προς το παρόν πρακτικό αποτέλεσμα.
Ήταν σχεδόν υποχρεωτικό λόγω των συνθηκών, να προέκυπτε άμεσα μια συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική πρόταση ριζοσπαστικού χαρακτήρα με στόχο το τέλος της εξαθλίωσης που βιώνει η κοινωνία. Όμως τέτοια πρόταση δεν διαμορφώθηκε τελικά, ενιαία και συμπαγής και μάλλον δεν αναμένεται και σύντομα. Αντί αυτής, προέκυψε ένα νέο κόμμα που στέκεται με περισσό αυτοθαυμασμό σε μια κυβερνητική διεκδίκηση καταγγέλλοντας την κοινωνική αδικία, μετρώντας τα κουκιά της συστημικής του νομιμοποίησης, αρνούμενο πάντως να ακούσει την κοινωνική πραγματικότητα που απαιτεί την κάθε είδους δημιουργική αντίσταση αρχικά και μετά πρόταση.
Είναι δύσκολο να πει κανείς πόσο δύσκολο ή πόσο μακρινό είναι το σενάριο μιας γενικευμένης βίαιης εξέγερσης της κοινωνίας. Σίγουρα σε μια χώρα που έχει περάσει και δεν έχει ξεπεράσει έναν εμφύλιο και μια σχετικά πρόσφατη δικτατορία η πιθανότητα του σεναρίου δεν είναι μηδενική. Ίσως αντί να αναρωτιόμαστε «γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος» πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε και να τρέμουμε την σιωπή του.
Θα μπορούσε να είναι τίτλος κινηματογραφικής ταινίας. Κι όμως , είναι σενάριο αναπτυξιακής φαντασίας που χρησιμοποιείται έντονα εδώ και δύο χρόνια για να πείσει τους μνημονιακούς ιθαγενείς με καθρεφτάκια και φθηνά κόλπα ότι στα βάθη της γης και των θαλασσών ενεργειακά πλούτη θα φέρουν την πολυπόθητη ευμάρεια. Οι εξορύξεις στο Ιόνιο, μια βαθειά πολιτική επιλογή του σημερινού πολιτικού συστήματος, αντιμετωπίζεται από τους εμπνευστές της, μάλλον με μια αβάσταχτη κι ευκαιριακή ελαφρότητα.
Το παρακάτω κείμενο, συνέχεια των δράσεων και της σχετικής αρθρογραφίας της Ριζοσπαστικής Πρωτοβουλίας Κεφαλονιάς για τους υδρογονάνθρακες, δημοσιεύτηκε στην χθεσινή "Αυγή της Κυριακής" (7-7-2013) στο ένθετο Οικοτριβές, σε παράλληλη δημοσίευση με τις θέσεις του συντονιστή ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Κεφαλονιάς και περιφερειακού συμβούλου Θοδωρή Γαλιατσάτου.
Η πλατεία γεμίζει. Το σύστημα αδειάζει. Από ψηφοφόρους, θύματα, εγκλωβισμένους, χειροκροτητές, αποδιοπομπαίους και υποστηρικτές. Η εξουσία του, μετρά μέρες. Πανικόβλητο, προσπαθεί και θα προσπαθήσει ακόμη περισσότερο να πανικοβάλει, να αδιαφορήσει, να υποτιμήσει, να συκοφαντήσει. Δεν θα πιάσει τόπο. Τόσα χέρια υψωμένα, τόσα κορμιά συσσωρευμένα δεν αφήνουν χώρο για τίποτα περισσότερο και τίποτα πιο σημαντικό από την ίδια την ελπίδα. Όχι για μια νέα μεταπολίτευση, αλλά για μια άμεση πολιτική και κοινωνική λύση. Ποια θα είναι αυτή, θα αποφασίσει η “επόμενη” γενική συνέλευση. Εσύ, εγώ, που τόσο απλά, γίναμε, εμείς.
Οι δείκτες μίλησαν. «Νεόπτωχοι» το 20% των Ελλήνων, μόλις το 2010. Σήμερα; Σχεδόν έξι φορές μεγαλύτερο το εισόδημα των πλουσιότερων έναντι των φτωχότερων. Τα χειρότερα, έρχονται κι αυτά. Η ανεργία των νέων στην Ευρωζώνη αγγίζει πλέον το 24,4%. Η Ελλάδα καταγράφει συνολικό ποσοστό ανεργίας 27% παρά τη μεγάλη μείωση κατά 32% στον βασικό μισθό για τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών, ο οποίος διαμορφώνεται πλέον στα 480 ευρώ περίπου. Στις ηλικίες 15 - 24 ετών η ανεργία ανήλθε στο 64% τον Φεβρουάριο, δηλαδή έξι στους δέκα νέους είναι άνεργοι, ενώ υψηλά ποσοστά 36,2% καταγράφονται και στις ηλικίες 25 - 34 ετών. Όλα αυτά στους επίσημους δείκτες όλων εκείνων που δημιούργησαν την κρίση. Στους ανεπίσημους δείκτες, μαύρη εργασία, ένα μεροκάματο την εβδομάδα, καμία ελπίδα για το μέλλον.
Κι αν γελώ, είναι που ξέρω το δρόμο μου και πάω.
Κι αν ρωτώ, είναι για 'κείνα που ήξερα και ξέχασα.
και αν θα βρω όλα όσα νοιάζομαι κι όσα αγαπάω
θα μπορώ να λέω σ' όλους, τα κατάφερα, γέρασα
κι όμορφα πέρασα.
Κι αν γελώ... κι αν ρωτώ...
κι αν θα βρω...θα μπορώ...
"Μια ιστορία απ' της φωτιάς τα μέρη", Active Member.
Τα πολιτικά κινήματα δεν βρίσκονται μόνο στο χώρο του ορατού. Υπάρχουν και στον κόσμο του αοράτου. Κι όταν εμφανίζονται από το πουθενά, ξαφνιάζεται και η ίδια η πρωτοπορία. Τα κινήματα, πριν ξεσπάσουν, βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση, θα έλεγα «κυοφορούνται», και, όταν βρεθεί η κατάλληλη στιγμή και παρθεί η σωστή πρωτοβουλία και δημιουργηθεί η πρώτη σπίθα, είναι αρκετή για τη μεγάλη φωτιά.
Ασφαλώς, η ανακοίνωση του Σίμου Κεδίκογλου το μοιραίο βράδυ της 11ης Ιουνίου, θα μείνει στην ιστορία ως μνημείο υποκρισίας και ως παιδαριώδης απόπειρα χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Στην ανακοίνωση αυτή, το κράτος κατήγγειλε ουσιαστικά τον… εαυτό του και τα πεπραγμένα του από τη μεταπολίτευση και μετά. Ακόμα κι ένα πεντάχρονο παιδί, το πρώτο πράγμα που θα ρωτούσε είναι ποιος δημιούργησε και εξέθρεψε τις «ιερές αγελάδες» του κ.Κεδίκογλου, ποιος δημιούργησε και εμπέδωσε το «καθεστώς αδιαφάνειας», ποιος πριμοδότησε την «απίστευτη σπατάλη», όχι μόνο της ΕΡΤ αλλά και όλου του δημόσιου τομέα; Δεδομένου ότι η απάντηση σε αυτό είναι προφανής, τότε το κράτος δια της κυβέρνησης επέλεξε να εφαρμόσει πλήρως την οικτρή τακτική «χέρι πονάει, χέρι κόβει», σε μια διαδικασία γοργού αυτοακρωτηριασμού, ώσπου να μη μείνει πλέον τίποτα από αυτά που νοούνται ως δημόσια αγαθά σε καθεστώς δημοκρατίας (υγεία, παιδεία, ενημέρωση, ηλεκτρισμός, ύδρευση, κτλ). Αν λοιπόν το κράτος αναπτύσσει αυτοκτονικές διαθέσεις, αναδύεται εύλογα το ερώτημα «Ποιος κυβερνάει τελικά αυτόν τον τόπο;»
Στην επέτειο από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, θα ανέμενε κανείς την τέλεση πολιτικού μνημοσύνου για τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, ήδη εδώ και λίγες ημέρες μετά την ανακοίνωση του σημερινού προέδρου του, ότι το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει όχι απλά να στηρίζει αλλά και να συμμετέχει στην νέα κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ακόμη και μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, πρόλαβε το πολιτικό μνημόσυνο για τον ιδρυτή, η δια στόματος του Προέδρου θανή της παράταξης που “ πολέμησε τη δεξιά “ και την “ έβαλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας” .
Δεν εξηγείται αλλιώς, ότι ενώ με κόπο ολοένα και περισσότερο κόσμος βγαίνει στους δρόμους διεκδικώντας το αυτονόητο, η ανορθόδοξη αριστερά αν και δείχνει ότι συμμετέχει στο νέο αυτό κοινωνικό γίγνεσθαι, από την άλλη επιμένει να παραμένει ακόμη και σε τοπικό επίπεδο ενός ανδρός αρχή, να λαμβάνει τις αποφάσεις της σε επιτελικά γραφεία , να φοβάται την δημιουργία κινήσεων και κινημάτων και να επιχειρεί σε αρκετές περιπτώσεις να τα αλώσει και αν δεν τα καταφέρει να τα περιθωριοποιήσει, να δίνει το επίσημο χρίσμα της είτε σε στελέχη με κομματική προσφορά είτε σε “συμπαθείς” ευρείας αποδοχής, παραμερίζοντας ο,τι πιο νέο και φρέσκο η ίδια η κοινωνία γεννά μέρα με την ημέρα. Είναι όμως άραγε αυτό ΑΡΙΣΤΕΡΑ και μάλιστα ριζοσπαστική;
Είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς αν είναι γοητευτικό ή απογοητευτικό κείμενα που γράφτηκαν πέντε χρόνια πριν να εξακολουθούν να ισχύουν verbatim (κατά λέξη) ακόμα και σήμερα. Δύο πράγματα μπορεί να ισχύουν: ή ο γράφων δεν αλλάζει εύκολα απόψεις ή η πολιτική αρνείται πεισματικά την αλλαγή και την προσαρμογή στην τρέχουσα πραγματικότητα.
Πέρασαν χρόνια κι η ψυχή μου πια το ξέρει
Όσοι φτερούγισαν και πήγαν πιο ψηλά
Ήταν ανάξιοι ρηχοί και τιποτένιοι
Και κάποια μύγα τους τσιμπούσε τα φτερά
Αχ πόσο γρήγορα αυτή η ζωή διαβαίνει
Όλοι επιστρέφουμε μια μέρα στη σιωπή
Μόνο η βλακεία μας αιώνια παραμένει
Να μας ξοδεύει και μετά να μας υμνεί
(Γιάννης Αγγελάκας από την καινούργια του δουλειά Η ΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΗΦΟΡΑ)
Με την δημοσίευση της έκθεσης του ΔΝΤ και της δημόσιας πλέον παραδοχής ενός μεγάλου λάθους, τι μπορεί να αλλάξει στην ακολουθούμενη πολιτική; Απολύτως τίποτα. Στην κοινωνία, άραγε;
Στην συνεδρίαση της Δευτέρας 3/6/13 του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Κεφαλονιάς προτάχθηκε και συζητήθηκε το 7ο θέμα που αφορούσε στο ζήτημα του Καφενείου της Καμπάνας και την τύχη του ΚΟΙΣΠΕ ΡΟΤΑ. Η παρουσία και το έντονο ενδιαφέρον της τοπικής κοινωνίας και των τοπικών συλλογικών φορέων βοήθησαν αποφασιστικά ώστε το αίτημα της Πρωτοβουλίας για τη Στήριξη της Καμπάνας για την κατά προτεραιότητα συζήτηση του θέματος να γίνει αβίαστα δεκτό από τον Πρόεδρο και τα Μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Μέσα στα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αναδείχθηκε μια αριστεροδεξιά σύγκλιση απόψεων περί του ρόλου του Κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Συχνά-πυκνά τα δεδομένα οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: κινητήριος δύναμη της Ιστορίας είναι οι εμμονές. Ωστόσο, αν οι εμμονές ήταν η μόνη δύναμη τότε η Ιστορία θα ήταν ακίνητη, νωχελική, αδιέξοδη και βαρετή. Γιατί αυτό που δίνει σάρκα και οστά στις εμμονές, αυτό που τους δίνει πνοή και όραμα και κυρίως αυτό που τους δίνει την δυνατότητα να ανατρέψουν, να αλλάξουν και να αναδομήσουν την γύρω πραγματικότητα είναι η ενέργεια των ανθρώπων. Και αυτή η ανθρώπινη ενέργεια άλλοτε ως ιδρώτας και άλλοτε ως αίμα έρχεται για να πραγματώσει ή να προσεγγίσει την ουτοπία των εμμονών και να αλλάξει την ροή της Ιστορίας και τον κόσμο γύρω μας.
ο δρομος μας εφερε στη σιωπη
η σιωπη μας εβγαλε στο δρομο
κι ενα τσιγάρο αναμμένο να γραφει στο καπνό του τους δρόμους που αφησαμε
μεχρι να συνατησουμε αλλους
για να τους αφησουμε κι αυτούς.
Τηρουμένων των αναλογιών και κάνοντας κάποια απαραίτητα άλματα, αρχετυπικό δείγμα τέτοιας πολιτικής πρότασης αποτελεί φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, την εντιμότητα του οποίου πρέπει να εμπιστευτούμε για να αποκαθάρει τη χώρα από τους άλλους, τους δωσίλογους (κι εδώ είναι που φυσικά η «πατριωτική» αριστερά συναντάει την πατριωτικότερη δεξιά των καμμένων ελλήνων). Η άλλη εκδοχή είναι να υποκύψει κανείς σε έναν ακατάσχετο κυνισμό, όποτε και η πολιτική κατανοείται ως μια συνεχής εναλλαγή προσωπείων με μοναδικό σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, μία εκδοχή που η περιγραφική της δύναμη απέχει παρασάγγας από αυτή της ηθικολογίας. Μόνο που εξακολουθεί να παραμένει το αντεστραμμένο είδωλο της ηθικολογίας.
Δρόμοι που ξεκίνησαν από μονοπάτια και κατέληξαν λεωφόροι για να ξαναγίνουν δρόμοι. Άνθρωποι που συναντήθηκαν σε κοινά οράματα και στόχους, που μπολιάστηκαν από τις διαφορετικές ανάσες της ψυχής τους και που μοιράστηκαν την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή. Κοινοί καυτοί πόθοι που προκάλεσαν συνειδησιακά εγκαύματα. Αυτή είναι η μοίρα των διαφορετικών ανθρώπων, που στέκονται ξανά ασυνεννόητοι και μόνοι στον στίβο της καθημερινότητας. Άδεια η φαρέτρα τους από επιχειρήματα για τη κατάληξη των οραμάτων τους. Ένα χαμηλό φως να κρύβει, ή μήπως να δείχνει, τις σκιές τους.
Δεν έχει τέλος η ιστορία των ανθρώπων. Μόνο αρχή. Και αυτή την αρχή, με νέα προσήλωση , οφείλει το σπουδαίο αυτό γένος των ανθρώπων να υπηρετήσει με πάθος. Για να μη πάει χαμένο ούτε ένα όνειρο, για να μην αδικηθεί το συναίσθημα που κάποτε τους έφερε κοντά, για να μη χαθεί εκείνος ο δρόμος που κάποτε υπήρξε μονοπάτι, κατέληξε λεωφόρος και τώρα πια σκοτεινό σοκάκι. Τόσο μικρό που χωρά μόνο μια χούφτα ανθρώπων. Άλλωστε, όταν τα κινήματα ξεκουράζονται, οι παρέες γράφουν ιστορία.
Κι αν δεν συμβαίνουν όλα αυτά, αξίζει και μόνο να πούμε ή να νιώθουμε σαν να συμβαίνουν. ΕΣΤΩ, δηλαδή ότι συμβαίνουν. Γιατί τελικά, μόνο με υποθέσεις μπορούμε να μαστε σίγουροι ότι η δική μας γενιά όταν γεράσει, θα πρέπει πρώτα να έχει ζήσει. ΕΣΤΩ και στη φαντασία μας.
Καλή μας Αρχή, λοιπόν, με Εκείνους που δεν ήρθαν και που πάντα θα τους περιμένουμε.
Περισσότερα Σχόλια