Το Ιόνιο "φλέγεται"

Θα μπορούσε να είναι τίτλος κινηματογραφικής ταινίας. Κι όμως , είναι σενάριο αναπτυξιακής φαντασίας που χρησιμοποιείται έντονα εδώ και δύο χρόνια για να πείσει τους μνημονιακούς ιθαγενείς με καθρεφτάκια και φθηνά κόλπα ότι στα βάθη της γης και των θαλασσών ενεργειακά πλούτη θα φέρουν την πολυπόθητη ευμάρεια. Οι εξορύξεις στο Ιόνιο, μια βαθειά πολιτική επιλογή του σημερινού πολιτικού συστήματος, αντιμετωπίζεται από τους εμπνευστές της, μάλλον με μια αβάσταχτη κι ευκαιριακή ελαφρότητα.

Κι η αριστερά; Η θέση της σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο; Ευτυχώς προς το παρόν δεν μπήκε στην κουβέντα για τα αντισταθμιστικά οφέλη για τις τοπικές κοινωνίες των νησιών του Ιονίου, αντίθετα με τα όσα υπόσχονται σπάταλα οι εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες, οι οποίοι αναλώθηκαν εδώ και μήνες σε διεκδικητικές κορώνες ενός ποσοστού επί τοις εκατό , άγνωστο προς το παρόν και απροσδιόριστο, ικανό πάντως να προκαλέσει έναν νέο Πελοποννησιακό πόλεμο με τον άλλο διεκδικητή του τοπικού ποσοστιαίου αντισταθμιστικού οφέλους. Αρκεί όμως αυτό, όταν παράλληλα σιωπά ή έστω δεν καταλήγει σε μια σαφή θέση γι αυτήν την απαρχαιωμένη και καθεστωτική μορφή μονοπωλιακής ανάπτυξης;

Η ριζοσπαστική αριστερά στις μέρες μας που διεκδικεί για πρώτη φορά την κυβερνητική ευθύνη, οφείλει να ακούσει τις τοπικές κοινωνίες, τα κινήματα και τους πολίτες, να συμμεριστεί τις αγωνίες τους και να μην περιορίσει την δυναμική της σε έναν άγονο κυβερνητισμό, σε μια προσπάθεια απλά και μόνο να εξασφαλίσει τους αναγκαίους πόρους, όποιοι κι αν είναι αυτοί, για την κατάργηση των μνημονίων. Οφείλει να είναι ειλικρινής και πιστή σε αρχές και αξίες που η τάξη του χρόνου ήρθε να δικαιώσει. Να είναι ουσιαστική και πειστική και όχι απλά και αδιάκριτα αρεστή με επιχειρήματα του ταξικού και πολιτικού της αντιπάλου.

Η τοπική κοινωνία στην Κεφαλονιά αλλά και σε όλο το Ιόνιο αγνοεί και γι αυτό αγωνιά για το μέγεθος του ζητήματος και όχι το βάθος των εξορύξεων. Η κινηματική ανταπόκριση των κατοίκων του νησιού στις δράσεις της Ριζοσπαστικής μας Πρωτοβουλίας, δεν είχε ως αφετηρία μια σύντομη συζήτηση για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των εξορύξεων από τη συνήθη δραστηριότητα ή τον κίνδυνο ατυχήματος και τις επιπτώσεις των σεισμών του ρήγματος του Ιονίου σε αυτές, αλλά την παράλληλη αγωνία τους για την αλλοίωση της ανθρωπογεωγραφίας της περιοχής , της τοπικής οικονομίας και παραγωγής, για την ιστορική επερχόμενη λεηλασία του πλούτου του Ιονίου, των κοινωνιών και των ανθρώπων του.

Την αγωνία της αυτή για το μέλλον των παιδιών μας οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να συμμεριστεί και όχι να περιθωριοποιήσει με ΑΝΑΣΕΣ μιας αισιόδοξης αλλά κενής προοπτικής. Και πρέπει να δώσει τώρα μια απάντηση επί της ουσίας και όχι επί της διαδικασίας για το ποιά ανάπτυξη θέλει και ποιούς πόρους. Αν ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός , τότε σίγουρα θα υπάρχει κι άλλος δρόμος. Κι ο δρόμος αυτός είναι πάνω στην γη και στη θάλασσα και όχι στα βάθη της.