Σιγά, η κοινωνία κοιμάται..

Με την δημοσίευση της έκθεσης του ΔΝΤ και της δημόσιας πλέον παραδοχής ενός μεγάλου λάθους, τι μπορεί να αλλάξει στην ακολουθούμενη πολιτική; Απολύτως τίποτα. Στην κοινωνία, άραγε;
 
Με σιωπηλή απάθεια πια παρακολουθεί κανείς τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην χώρα της πάλαι ποτέ εθνικής, πολιτικής και οικονομικής υποτίμησης. Και είναι η σιωπή αυτή ασυνείδητη απότοκος της βαθιάς μελαγχολίας ολόκληρης της κοινωνίας που χωρίς όραμα κι ελπίδα απλά προσπαθεί να επιβιώσει με όσα περισσεύουν από τους αδιέξοδους, όπως έδειχναν τα πράγματα και τώρα πια αποδεικνύουν οι «νεκροτομικές» εκθέσεις, φόρους υποτέλειας που καλούμαστε να πληρώσουμε σε εταίρους και μη, ξεπληρώνοντας χρέη ενός «αυτοκρατορικού» πολιτικού συστήματος που γιγαντώθηκε εδώ και δεκαετίες μέσα σε χλιδάτες πολυτέλειες καταδικάζοντας τους υπηκόους αυτής της «βασιλικής» παντοκρατορίας στον κοινωνικό μαρασμό.
 
Μια ματιά στο διπλανό –αν όχι στο δικό μας- σπίτι αρκεί για να αποτελειώσει οποιαδήποτε σκέψη ακόμη, για ελπιδοφόρα εξέλιξη. Κανένας οίστρος που να περισσεύει, άδεια φαρέτρα η διάθεση ενός ολόκληρου λαού, κανένα «περιττό» ένστικτο πέραν αυτού της επιβίωσης. Μια βαθειά σιωπηλή αδράνεια, μια αίσθηση παραίτησης ακόμη και από τα αυτονόητα δικαιώματα μιας κοινωνίας που παραιτείται, εφησυχάζει, αδρανεί. Και όπως αρμόζει σε κάθε παραπαίουσα κοινωνία, αποπροσανατολιστικά επιπόλαια ήθη έρχονται να εγείρουν από τα μνήματα της λήθης τα δοκιμασμένα στοιχεία της φυλής, αυτό της αδελφοκτονίας και της ρουφιανιάς, λες και μπορεί ο πνιγμένος να σωθεί, πατώντας στις πλάτες των υπολοίπων πνιγμένων. Τόσα χρόνια όλα καλώς καμωμένα, τώρα τι αλήθεια άλλαξε και οι παρωπίδες της κοινωνικής ανέλιξης με μέσα και διευκολύνσεις ανίερες, σωριάστηκαν με μιας στον πάτο της ανθρώπινης απλά ανοχής, όταν θα έπρεπε να έχουν ήδη δείξει έναν άλλο δρόμο συμμετοχής και δημιουργίας; Γιατί δηλαδή, τα φαινόμενα πολιτικής παρακμής οδήγησαν και σε αποδείξεις κοινωνικής παρακμής και επιπολαιότητας;
 
Ερωτήματα που σίγουρα δεν θα πάρουν απάντηση καμιά και ποτέ , όσες κι αν είναι οι εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές σε τραπέζια θεσμικών «οχυρών» ή αυτά των «ανοχύρωτων» σαλονιών με θέα τα υπερθεάματα μαγειρικής για να γεμίζει η ματιά , όχι όμως και το στομάχι.
 
Και κυρίως ένα ερώτημα για τους ανιστόρητους ταγούς της υπερχρεωμένης δυναστείας του «ευ ευκερίζεσθαι», αν μετείχαν ποτέ της κοινωνικής πραγματικότητας. Αν ναι, θα ήξεραν καλά πως ποτέ στην ιστορία της κρατικής υπόστασης που ορκίσθηκαν να υπηρετούν - όχι όμως και πως θα υπηρετούν - κανένα καλό δεν βγήκε από ραγιάδες με σκυμμένα κεφάλια, αλλά με εμπνευσμένους υποτελείς που διεκδίκησαν και κέρδισαν την αξιοπρέπεια τους και την ανεξαρτησία τους, λίγο πριν τους ξαναβουτήξουν ως μεταμοντέρνους ραγιάδες σε πολιτικά, κοινωνικά και ανθρώπινα χρέη χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα και με άγνωστη και πολύ-πολύ μακρινή ημερομηνία λήξης. Κι ας μην θεωρήσουμε ότι το ερώτημα αυτό απευθύνεται μόνο σε εκείνους που οι εκθέσεις δεικτών και αριθμών εννοούν καταλογίζοντας και τις ευθύνες, αλλά κυρίως σε εκείνους που με την κοινωνία βυθισμένη στα ύφαλα και τους ανθρώπους στο περιθώριο, υπόσχονται πως μια πολιτική «αλλαγή» στην κορυφή , θα την σώσει στη βάση της , ΕΣΤΩ και ερήμην της.