Articles

Τι νόημα έχει άραγε όλη αυτή η συζήτηση περί πολιτικής, ιδεολογίας, αυτο οργάνωσης και κοινωνικής συλλογικότητας, σε εποχές τόσο σκληρές; Μόλις προ ολίγων ημερών και με αφορμή δυο άρθρα μελών της Κίνησης ΔΙΑ-ΛΟΓΟΣ- ΔΡΑΣΗ, η ερώτηση αυτή ήρθε για να προκαλέσει συνειδησιακά ζητήματα και απορίες.

Οι οικονομικές κρίσεις και ιδιαίτερα αυτές των οποίων η ένταση και η ιστορική τους σημασία επιβάλλει να γράφονται με κάπα κεφαλαίο, έχουν μια έντονη αποδομητική δράση για τις κοινωνίες οι οποίες τις υφίστανται. Το «κοινωνικό συμβόλαιο», όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί επιστήμονες τους άγραφους συμφωνημένους κανόνες που κρατάνε συνεκτικές τις κοινωνίες, καταργείται και μαζί του συμπαρασύρονται νόμοι και θεσμοί. Και όταν κοινωνικά συμβόλαια, νόμοι και θεσμοί βουλιάζουν στην κινούμενη άμμο της Κρίσης και της Ύφεσης, ο φόβος, η ανασφάλεια και η απαισιοδοξία κατατρώνε την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή, καταστρέφουν δηλαδή το ίδιο το κολλαγόνο που χτίζει τους συνδετικούς ιστούς της κοινωνίας.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
Σ. Σαμοΐλη, Χ. Καφαντάρη, Θ. Πετράκο, Δ. Στρατούλη
Κοινοποίηση
Αλέξη Τσίπρα, Πρόεδρο Κ.Ο
Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, Βουλευτή Κεφαλονιάς/Ιθάκης
Σταύρο Κοντονή, Βουλευτή Ζακύνθου.
Υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο

Με έκπληξη και απορία κινήσεις και πολίτες της Κεφαλονιάς, ενημερωθήκαμε για το περιεχόμενο της επερωτήσεως σας προς τον Υπουργό ΠΕΚΑ για τα αποτελέσματα των ερευνών υδρογονανθράκων στο Ιόνιο.

Και είναι οι επιλογές αυτές και οι αποφάσεις που φέρουν  την κύρια και σχεδόν αποκλειστική ευθύνη για την τραγική αυτή εξέλιξη, η οποία φαινομενικά αφορά ένα απλό τυρί, όμως έρχεται να αλλοιώσει την ιστορική πορεία και φυσιογνωμία ενός ολόκληρου τόπου, να υποβαθμίσει ένα προϊόν που θα μπορούσε να αποτελέσει αναπτυξιακό εργαλείο και με τον επερχόμενο φθηνό ανταγωνισμό λόγω της εμπορικής και τιμαριθμικής εξίσωσης ενός ποιοτικού τυριού όπως το δικό μας με χαμηλής ποιότητας τυριά βαλκανικών κρατών, να καταδικάσει σε καταστροφή τις επόμενες δεκαετίες τους τυροκόμους και τους κτηνοτρόφους της Κεφαλονιάς.

Ζούμε μια πραγματικότητα που στοιχειώνει το παρόν και υπονομεύει το μέλλον όλων μας. Η πιο μορφωμένη γενιά στην ιστορία της χώρας είναι ταυτόχρονα και η πιο περιθωριοποιημένη που υπήρξε ποτέ. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας η ηλικιακή ομάδα των 25-45 δεν υπήρξε τόσο στο περιθώριο – τόσο εκδιωγμένη και εξορισμένη από την κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Οι μισοί νέοι είναι άνεργοι ενώ οι άλλοι μισοί είτε αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής – ακόμα και στο στοιχειώδες βήμα της δημιουργίας οικογένειας – είτε αν καταφέρνουν να εξελιχθούν και να σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά αυτό καλούνται να το πράξουν υπό την αυστηρή προϋπόθεση  της σιωπής, του συμβιβασμού και της αποδοχής ενός κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού συστήματος που έχει εδώ και χρόνια αρχίσει να σέπεται αρνούμενο να αποδεχτεί το θάνατο του και μια αξιοπρεπή ταφή.

Ένα κείμενο που ανάρτησα πριν περίπου πέντε χρόνια είναι η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω στην μιζέρια και την κακομοιριά που ακολούθησε τις κινητοποιήσεις για το θέμα των Τ.Ε.Ι. Οι φοιτητές έδωσαν ένα τίμιο και δίκαιο αγώνα με αξιοπρέπεια και προπάντων με αδούλωτο φρόνημα. Σε αυτό τον αγώνα υποκλίνομαι.

Κι ακόμη, το ίδιο το κράτος, που πρόσφατα υποσχέθηκε την «πράσινη ανάπτυξη» και που θα μπορούσε ωφέλιμα να την επιτύχει, με ποια λογική ανέχεται ανιστόρητα, τα γεωτρύπανα της ανάπτυξης που θα επιφέρουν έστω κάποια αύξηση στα δημόσια έσοδα μέσω της φορολογίας των ξένων ομίλων που θα θησαυρίσουν, να βυθίσουν σε υποθαλάσσιες μαύρες τρύπες την μοναδικότητα της χώρας και τον φυσικό της πλούτο που υπο άλλες συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας θα αποτελούσε την λύση του οικονομικού προβλήματος;