">Ακόμη και οι αριθμοί, σαστισμένοι δείχνουν το δρόμο προς το απόλυτο κενό. Η ανεργία, τα λουκέτα, οι κατασχέσεις χτυπούν τους άπειρους δείκτες του κόκκινου. Μια ολόκληρη χώρα, τόσες μετρημένες γενιές, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χρωματίζονται σε λάμψεις κοινωνικού συναγερμού. Μόνο κάποιοι “μαύροι” δείκτες απέμειναν να παίζουν την απόδραση Ξηρού, την αθεία κάποιου αρχηγού, τον ξενώνα κάποιου υπουργού. Κι όλα αυτά, μέχρι το κουδούνι να ξυπνήσει τον βαρύ εθνικό μας λήθαργο.
>Έτσι, αν πράγματι όλο αυτό αληθεύει, πρόκειται για πολιτικά “εγκαίνια” καθώς είναι η πρώτη φορά στη χώρα που επίσημα ανακοινώνεται η σύναψη δεσμού, δηλαδή πολιτικού αρραβώνα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ, έστω και μέσω των “ανεξαρτήτων” όπως συνηθίζεται να λέγεται σε αυτοδιοικητικές εκλογές κινήσεων, ενός αρραβώνα που έρχεται ως επισφράγισμα της εδώ και καιρό έντονης φημολογίας αλλά και παράλληλης διάψευσης, πως ριζοσπαστική αριστερά και αντιμνημονιακή δεξιά, έχουν μπει για τα καλά απο κοινού στο κυβερνητικό κάδρο.
Τα Καλλικρατικά σύνδρομα διάρθρωσης κεντρικών και τοπικών εξουσιών, όπως και η πολιτική υπόσχεση για μελλοντική νομοθετική τους (και μόνο) κατάργηση, κρατούν το όραμα μιας εναλλακτικής κυριαρχικής εξουσίας, καθηλωμένο σε παλαιοκομματικά συστήματα πελατειακού και παραγοντικού χαρακτήρα.
Στη δική μας γενιά, τα τανκς σίγησαν. Η δημοκρατική ιστορία τα απέσυρε σε νεκροταφεία λαμαρινών, για να φέρει άλλα, σύγχρονα, αποδοτικά. Οι χαφιέδες της εποχής, στην εθνική σύνταξη κι αυτοί, παλεύουν μήπως και διασωθεί το επικουρικό τους. Στη θέση τους δικαστικές επιμελητές, μεταφέρουν χαρτιά, διαταγές πληρωμής, αποφάσεις οικονομικής καταδίκης. Τα βασανιστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ , μεταφέρθηκαν σε γκισέ εφοριών, τραπεζών, ενεχυροδανειστηρίων. Εξορία, έγινε το ίδιο μας το σπίτι. Ο φόβος μη χτυπήσει το κουδούνι, το τηλέφωνο. Ο πομπός της Δαμανάκη, από τότε που έγινε επίτροπος της Ε.Ε για την αλιεία, πετάχτηκε στο βυθό της λαικής μνήμης και τη θέση του πήρε το μικρόφωνο της λεηλατημένης ΕΡΤ. Η προσοχή μας και η αγωνία μας, ψάχνει στη Πατησίων να ξεφύγει. Μετρά τις στιγμές και τους Νοέμβρηδες.
Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την εγκληματική οργάνωση της Χ.Α και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο τα ΜΜΕ διαχειρίστηκαν το θέμα, πληθαίνουν οι δημοσιολογούντες περί της θεωρίας των δυο άκρων, αλλά κι εκείνοι που σοβαρά διατυπώνουν την αγωνία μήπως με πρόσχημα τις εγκληματικές ενέργειες ενός παραπολιτικού και ίσως παρακρατικού (η ιστορία θα δείξει) μηχανισμού, σπεύσει το σύστημα να ταυτίσει την έντονη πολιτική διαμαρτυρία και τις μελλοντικές κινητοποιήσεις ενόψει των νέων μνημονιακών εξελίξεων, με δήθεν ακραίες αντιδράσεις που «υποσκάπτουν» την «δημοκρατική ομαλότητα».