Στην συνεδρίαση της Δευτέρας 3/6/13 του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Κεφαλονιάς προτάχθηκε και συζητήθηκε το 7ο θέμα που αφορούσε στο ζήτημα του Καφενείου της Καμπάνας και την τύχη του ΚΟΙΣΠΕ ΡΟΤΑ. Η παρουσία και το έντονο ενδιαφέρον της τοπικής κοινωνίας και των τοπικών συλλογικών φορέων βοήθησαν αποφασιστικά ώστε το αίτημα της Πρωτοβουλίας για τη Στήριξη της Καμπάνας για την κατά προτεραιότητα συζήτηση του θέματος να γίνει αβίαστα δεκτό από τον Πρόεδρο και τα Μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Μέσα στα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αναδείχθηκε μια αριστεροδεξιά σύγκλιση απόψεων περί του ρόλου του Κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Συχνά-πυκνά τα δεδομένα οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: κινητήριος δύναμη της Ιστορίας είναι οι εμμονές. Ωστόσο, αν οι εμμονές ήταν η μόνη δύναμη τότε η Ιστορία θα ήταν ακίνητη, νωχελική, αδιέξοδη και βαρετή. Γιατί αυτό που δίνει σάρκα και οστά στις εμμονές, αυτό που τους δίνει πνοή και όραμα και κυρίως αυτό που τους δίνει την δυνατότητα να ανατρέψουν, να αλλάξουν και να αναδομήσουν την γύρω πραγματικότητα είναι η ενέργεια των ανθρώπων. Και αυτή η ανθρώπινη ενέργεια άλλοτε ως ιδρώτας και άλλοτε ως αίμα έρχεται για να πραγματώσει ή να προσεγγίσει την ουτοπία των εμμονών και να αλλάξει την ροή της Ιστορίας και τον κόσμο γύρω μας.
Οι οικονομικές κρίσεις και ιδιαίτερα αυτές των οποίων η ένταση και η ιστορική τους σημασία επιβάλλει να γράφονται με κάπα κεφαλαίο, έχουν μια έντονη αποδομητική δράση για τις κοινωνίες οι οποίες τις υφίστανται. Το «κοινωνικό συμβόλαιο», όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί επιστήμονες τους άγραφους συμφωνημένους κανόνες που κρατάνε συνεκτικές τις κοινωνίες, καταργείται και μαζί του συμπαρασύρονται νόμοι και θεσμοί. Και όταν κοινωνικά συμβόλαια, νόμοι και θεσμοί βουλιάζουν στην κινούμενη άμμο της Κρίσης και της Ύφεσης, ο φόβος, η ανασφάλεια και η απαισιοδοξία κατατρώνε την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή, καταστρέφουν δηλαδή το ίδιο το κολλαγόνο που χτίζει τους συνδετικούς ιστούς της κοινωνίας.
Ζούμε μια πραγματικότητα που στοιχειώνει το παρόν και υπονομεύει το μέλλον όλων μας. Η πιο μορφωμένη γενιά στην ιστορία της χώρας είναι ταυτόχρονα και η πιο περιθωριοποιημένη που υπήρξε ποτέ. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας η ηλικιακή ομάδα των 25-45 δεν υπήρξε τόσο στο περιθώριο – τόσο εκδιωγμένη και εξορισμένη από την κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή. Οι μισοί νέοι είναι άνεργοι ενώ οι άλλοι μισοί είτε αδυνατούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής – ακόμα και στο στοιχειώδες βήμα της δημιουργίας οικογένειας – είτε αν καταφέρνουν να εξελιχθούν και να σταδιοδρομήσουν επαγγελματικά αυτό καλούνται να το πράξουν υπό την αυστηρή προϋπόθεση της σιωπής, του συμβιβασμού και της αποδοχής ενός κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού συστήματος που έχει εδώ και χρόνια αρχίσει να σέπεται αρνούμενο να αποδεχτεί το θάνατο του και μια αξιοπρεπή ταφή.
Ένα κείμενο που ανάρτησα πριν περίπου πέντε χρόνια είναι η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσα να δώσω στην μιζέρια και την κακομοιριά που ακολούθησε τις κινητοποιήσεις για το θέμα των Τ.Ε.Ι. Οι φοιτητές έδωσαν ένα τίμιο και δίκαιο αγώνα με αξιοπρέπεια και προπάντων με αδούλωτο φρόνημα. Σε αυτό τον αγώνα υποκλίνομαι.