Το θεώρημα του «άλλου» άκρου

Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις σχετικά με την εγκληματική οργάνωση της Χ.Α και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο τα ΜΜΕ διαχειρίστηκαν το θέμα, πληθαίνουν οι δημοσιολογούντες περί της θεωρίας των δυο άκρων, αλλά κι εκείνοι που σοβαρά διατυπώνουν την αγωνία μήπως με πρόσχημα τις εγκληματικές ενέργειες ενός παραπολιτικού και ίσως παρακρατικού (η ιστορία θα δείξει) μηχανισμού, σπεύσει το σύστημα να ταυτίσει την έντονη πολιτική διαμαρτυρία και τις μελλοντικές κινητοποιήσεις ενόψει των νέων μνημονιακών εξελίξεων, με δήθεν ακραίες αντιδράσεις που «υποσκάπτουν» την  «δημοκρατική ομαλότητα».

Η διαχρονική και θεμελιώδης διαφορά των κυριάρχων  ιδεολογιών όπως αυτές διαμορφώθηκαν ήδη εδώ και δεκάδες χρόνια και με δεδομένη και την ιστορική εμπειρία,  δεν αφήνει κανένα περιθώριο σύγχυσης, πρόσμιξης ή ακόμη και συγκρίσεως, εάν δεν εξυπηρετούνται συγκεκριμένες πολιτικές ή κοινωνικές σκοπιμότητες. Κι όμως, εύκολα στις ημέρες μας προκύπτουν συμπεράσματα σχετικά με «ακραίες» πολιτικές συμπεριφορές και υπόνοιες για «δημοκρατικές» ευαισθησίες κόντρα σε εξτρεμιστικές διατυπώσεις. Την ίδια στιγμή μάλιστα, που οι αναμφισβήτητα ΑΚΡΑΙΕΣ κυβερνητικές επιλογές, ωθούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στο ανθρωπιστικό πλέον περιθώριο.

Σίγουρα, για μια εγκληματική οργάνωση που με τα σύμβολα και τις δράσεις της προσβάλλει θεμελιώδεις αξίες που κατακτήθηκαν με αίμα και θυσίες, αλλά  και  την ιστορική μνήμη κι εμπειρία και στρέφεται κατά της ανθρώπινης ζωής με ευκολία και ιδεολογική αλλαζονεία, υπάρχει το συνταγματικό και νομικό πλαίσιο αντιμετώπισής της, αρκεί να μην εφαρμοσθεί με όρους αποκλειστικά και μόνο επικοινωνιακούς, άρα και πολιτικής ή μάλλον παραταξιακής σκοπιμότητας.

Τί συμβαίνει όμως, εάν ένα σκόπιμο πολιτικά σύστημα, επιχειρήσει και όχι απλά επικοινωνιακά, να κονιορτοποιήσει κάθε κοινωνικό αγωνιστικό σκίρτημα που θα ξεφύγει απο τη δεξαμενή των ανεκτικών, γι αυτό, προθέσεων και δράσεων;  Με ποιές μεθοδεύσεις θα προσπαθήσει να στείλει ένα  κίνημα μαχητικής διεκδίκησης, όχι στην από καιρό «κλειστή»  πια Μακρόνησο, αλλά στα κάγκελα της ποινικής καταστολής; Και πως αλήθεια διακρίνεται το έγκλημα από την εξέγερση;

Οι εμπνευστές και επίδοξοι εφαρμοστές του θεωρήματος του «άλλου» άκρου, προφανώς και αγωνιούν παράλληλα με την πιθανότητα να απωλέσουν τα κυβερνητικά αξιώματα, για κάτι πολύ πιο δυνατό κι έξω από τη λογική του συστήματος. Τρέμουν μήπως και η αδικία που πλημμυρίζει τη ψυχή του ανθρώπου,  το στομάχι του που δεν μπορεί να είναι γεμάτο με τις ακολουθούμενες πολιτικές, οδηγήσουν σε κατά τη γνώμη τους και τα αυτοσυντηριτικά ένστικτά τους  ακραίες ενέργειες που θα υπονομεύσουν το σύστημα που υπηρετούν.

Οι εκατοντάδες, όμως, χιλιάδες πλέον άνεργοι, οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, οι πτωχευμένοι μικρομεσαίοι έμποροι,  όταν βλέπουν τα σπίτια τους να διαλύονται, την οικογένειά τους να μετρά κέρματα για να βγάλει το νοίκι ή το φαγητό της, τον άνεργο αδελφό τους να ψάχνει μια θέση μισής ημιαπασχόλησης, τι άλλο όπλο έχουν, όχι μόνο για να πολεμήσουν, αλλά απλά για να αμυνθούν; Ποια ιδεολογία, ποιους ηγέτες να ακολουθήσουν και πως να εμπιστευθούν την πολυδιαφημιζόμενη πολιτική ομαλότητα; Σε ποιο κοινωνικό πολιτισμό να πιστέψουν;  Πώς να τους εμπνεύσει ο σεβασμός στη δημόσια περιουσία και να μην ξεσπάσουν σε αυτή με τη πρώτη ευκαρία,  όταν ο δημόσιος πλούτος κατακερματίστηκε δόλια από αυτούς που τον δημιούργησαν εις βάρος τους; Με ποιο τρόπο να μείνουν πιστοί στη δημοκρατική νομιμότητα, όταν η ίδια τους αντιμετώπισε  τόσο απαξιωτικά και εχθρικά;

Η επιχειρούμενη, με το θεώρημα του «άλλου» άκρου, τρομοκράτηση των πιο αδύναμων πολιτών  που ζουν ήδη στην ανασφάλεια και τον φόβο περιμένοντας την επόμενη κατακεφαλιά, εκείνων που δεν ξέρουν πλέον από πόσους τρομοκράτες και πόσους προστάτες να προφυλαχτούν, είναι παρόλα αυτά, εντελώς ασήμαντη και πάντως απειροελάχιστη μπροστά στην καθημερινή τρομοκράτηση από την απειλή της πείνας, της αδικίας και της εξαθλίωσης. Και ιστορικά έχει αποδειχθεί, πως όταν τα φαινόμενα αυτά έχουν διεισδύσει στη καρδιά της κοινωνίας και τείνουν να μονιμοποιηθούν, τότε οι πόρτες της εξέργεσης, αργά ή γρήγορα θα ανοίξουν και κανένα θεώρημα πολιτικής τρομοκράτησης δεν θα μπορέσει να περιορίσει την κοινωνική ορμή. Επειδή όμως από μόνη της η ορμή μπορεί απλά και μόνο να φέρει την εξέγερση και μετά την ωμή και άσκοπη βία, εκεί οφείλει να επέμβει η ιδεολογία εκείνη και οι πολιτικοί κομιστές της, που θα μετατρέψουν την ορμή όχι απλά και μόνο σε νέα κυβερνητική πλειοψηφία εντός του ίδιου συστήματος, αλλά σε ένα άλλο σύστημα αξιών και κοινωνικών προτεραιοτήτων. Κάτι που σήμερα αποκαλείται στοχευμένα «άλλο» άκρο.

Εκεί λοιπόν είναι και το διαχρονικό χρέος όλων αυτών και των ιδεολογικών κληρονόμων τους, που κάποτε έδωσαν τη ψυχή και παραλίγο και τη ζωή τους για έναν άλλο κόσμο.  Να μπορέσουν, όχι να αποπέμψουν τους κολασμένους που θα ξεσηκωθούν με το φόβο του χαρακτηρισμού τους ως «ακραίοι», αλλά να τους οδηγήσουν σε δρόμους πολιτικής χειραφέτησης. Άλλωστε η ιδεολογία τους και μόνο δεν αποκρούει καμία μορφή πάλης. Αναγνωρίζει ότι ότι μια αλλαγή της κοινωνικής συγκυρίας θα έχει σαν αναπόφευκτη συνέπεια την εμφάνιση νέων μορφών πάλης, που ενδεχομένως τώρα δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.  

Η προβλέψιμη πια θεωρία της κοινωνικής τρομοκράτησης, αφού κάνει την προεκλογική της παρέλαση, θα σβήσει μπροστά στις αναμμένες φωτιές της κοινωνικής έκρηξης. Μιας έκρηξης που όσο βουβή κι απρόβλεπτη κι αν σήμερα φαντάζει, θα ναι αρκετή για  να κάψει  τους κάδους αχρήστων του πολιτικού μας πολιτισμού. Από τις φλόγες αυτές, ίσως και να ξεπηδήσει μια νεα μορφή πάλης και αντίστασης, που θα ανοίξει το δρόμο για κάτι πιο καθαρό και πιο ουσιαστικό, αφού πρώτα καούν τα απομεινάρια του ένδοξου συμβιβασμένου μετώπου της υποταγής και της μιζέριας με τις πιο ακραίες επιλογές ενός μη κοινωνικά νομιμοποιημένου αποσαθρωμένου πολιτικού συστήματος. Κάπου εκεί, κρύβεται και το ιστορικό χρέος της αριστεράς. Αν θα απαντήσει στο επικοινωνιακό θεώρημα του «άλλου» άκρου ή στην πραγματικότητα των ακραίων κοινωνικών συνεπειών, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν θα το μάθουμε στο δελτίο των 8!!!

(Πηγή Φωτ.: Sotiris Farmakidis@FlickR.)