Το επίΧρυσο Χάπι της Δικαιοσύνης

Ο σεβασμός στη θεμελιώδη αξία της Δικαιοσύνης, ειδικά όταν τυγχάνεις συνλειτουργός της και άρα συνυπεύθυνος της, είναι θέσφατο , όπως λένε, για την διασφάλιση της κοινωνικής και πολιτικής ειρήνης. Τι συμβαίνει όμως στις περιπτώσεις όπου η Δικαιοσύνη δεν δείχνει να σέβεται έμπρακτα τον θεσμικό της ρόλο στο περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας και στο θεώρημα της πολιτικής ομαλότητας;

Οι πρόσφατες δικαστικές εξελίξεις στην υπόθεση της Χ.Α δεν είναι μάλλον οι πλέον κατευναστικές στα οξυμένα ανθρώπινα, κοινωνικά και πολιτικά πνεύματα. Μια σειρά δικό νομικών χειρισμών η νομιμότητα των οποίων, όχι όμως και η σκοπιμότητα , θα κριθεί με τις συνήθεις διαδικασίες, είναι αρκετοί για να τινάξουν στον αέρα την κοινωνική αντιμνημονιακή διαμόρφωση, να αποπροσανατολίσουν το τηλεθεάμον κοινό, να πιέσουν την κοινή γνώμη (όση τουλάχιστον έχει απομείνει) και το κυριότερο να υφαρπάξουν με τον πιο πρόδηλο τρόπο το αρραγές σε αρκετές περιπτώσεις κοινωνικό ένστικτο και να το μεταμορφώσουν σε φόβο, ατολμία και απραγία.

Ζώντας από κοντά τη στιγμή της «απελευθέρωσης» των τριών βουλευτών της Χ.Α, τα φανατισμένα πρόσωπα τους και την διάχυτη οργή τους και αντικρίζοντας τα σαστισμένα βλέμματα των ανύποπτων περαστικών από την Ευελπίδων για τη δική τους απονομή δικαιοσύνης, αβίαστα πέρασαν από το μυαλό εικόνες μιας θλιβερής και εφιαλτικής ταινίας κοινωνικού τρόμου, που δυστυχώς δεν παίζεται σε αίθουσες σκοταδιστικών προβολών, αλλά στο φως του πιο επίφοβου πολιτικού παρασκηνίου. Ενός παρασκηνίου που είναι έτσι δομημένο ώστε κανένα ένδικο μέσο να μην μπορεί να αλλάξει την εικόνα μιας προσωρινής δικαίωσης επικίνδυνων και θεσμικά άτρωτων «αγρίων».

Το ερώτημα που ποτέ δεν απαντήθηκε παρά τις φλύαρες κορώνες περί δικαιοσύνης και δημοκρατίας, είναι τελικά μήπως επιχειρήθηκε ουσιαστικά, πέραν της κοινωνικής τρομοκράτησης και του αποπροσανατολισμού, το ξέπλυμα μέσω της δικαστικής οδού ενός ακραίου εγκληματικού χώρου με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, για να χρησιμοποιηθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, ως παραταξιακός ή ακόμη και κυβερνητικός εταίρος για το «ξεκαθάρισμα» της χώρας από τα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά βαρίδια, ενόψει μιας νέας επώδυνης μνημονιακής πραγματικότητας.

Με την εικόνα ενός γραφικού αρχηγού στη φυλακή και τον νταή δικαιωμένο βουλευτή να περιφέρει την ελευθερία του ως τρόπαιο με τη στάμπα της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, σίγουρα τουλάχιστον οι δυο στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού θα κοιμούνται ήσυχοι αφού πρώτα τρίβουν τα χέρια τους και όχι πάντα για να τα ξεπλύνουν από την ακροδεξιά μαυρίλα.