Τι έκανες στο ΣΥΝέδριο, πατέρα;

Στο παρόν δημοκρατικό πολίτευμα, η παρουσία των κομμάτων-παρατάξεων, έχει σίγουρα καταλυτική σημασία. Και είναι αυτά που για πολλούς ευθύνονται για την διαμόρφωση του μεταπολιτευτικού εγκλήματος, ενώ για άλλους αποτελούν ακόμη και σήμερα την ελπίδα για την έξοδο της χώρας από τα δεινά των μνημονίων. Αναγκαία λοιπόν, ένα συνέδριο κόμματος-παράταξης, απασχολεί την πολιτική ειδησεογραφία, ενώ κάποιος σχετικός αντίκτυπος διαχέεται και στην δοκιμαζόμενη σήμερα κοινωνία. Πόσο μάλλον, όταν το κόμμα-παράταξη βρίσκεται στα πρόθυρα της εξουσίας.
 
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που μόλις ολοκλήρωσε τις εργασίες του, αναμφισβήτητα θα έχει τον ιστορικό του ρόλο αφενός στην προσπάθεια δημιουργίας μιας ριζοσπαστικής και μαχόμενης κοινωνικά και πολιτικά αριστεράς που προσπάθησε πριν από καιρό και μάλλον φαίνεται να πέτυχε να συμμαζέψει τα ξεχαρβαλωμένα κομμάτια της ελληνικής αριστεράς, πλην του ΚΚΕ βέβαια και από την άλλη στην προσπάθεια ηγεμόνευσης μέσα στην κοινωνία με σκοπό την προοπτική της κυβέρνησης της αριστεράς, ανεξαρτήτως όμως ιδεολογικού και πολιτικού κόστους, κεντρώων προσμίξεων και σοσιαλδημοκρατικών αναφορών.
 
Σε σχέση με το παρελθόν, εδώ υπάρχει μια μεγάλη και δυστυχώς τραγική διαφορά. Δεν υπάρχει η “κοινωνική άνεση” να αφεθεί η παρούσα πολιτική και κοινωνική συγκυρία στην κρίση της ιστορίας, γιατί πολύ απλά αυτή απαιτεί χρόνο. Σε συνθήκες ανθρωπιστικής καταστροφής, εξαθλίωσης και περιθωριοποίησης, ανεργίας και δυστυχίας, υπάρχει άμεση η αναγκαιότητα διαμόρφωσης αφενός ενός πρακτικού και όχι θεωρητικού οράματος και από την άλλη καθίσταται επιτακτική η ανάγκη για την αριστερά να προτείνει, δημιουργήσει, επεξεργαστεί συγκεκριμένες λύσεις που θα προσπαθήσουν να επιλύσουν τη βαθειά αυτή κοινωνική κρίση. Και δυστυχώς είναι τέτοιας έντασης, βάθους κι έκτασης η κρίση αυτή που η αντιμετώπισή της με συνεδριακά ψηφίσματα και αγκαλιάσματα, με ρηματικές καταγγελίες των μνημονίων , με αυτοδιαλυόμενες ή αυτοσυντιθέμενες ιδεολογικές πλατφόρμες και με παρελάσεις στελεχών με συγκεκριμένη παρουσία στα μεταπολιτευτικά πράγματα της χώρας, λύση πρακτική , όχι για τους συνέδρους αλλά για τους ανθρώπους που μαστίζονται από την κρίση δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ακόμη και μετά το συνέδριο που η ίδια η ιστορία θα κρίνει ίσως θετικά, πιθανόν όμως όχι και η κοινωνία.

Ένα τέτοιου ειδικού σκοπού συνέδριο, δηλαδή, σε διαφορετική κοινωνική συγκυρία θα ήταν σίγουρα πολύτιμο. Σήμερα; Σήμερα απαιτείται συγκεκριμένο σχέδιο ή μάλλον σχέδια για να αντιμετωπισθεί ριζικά και ριζοσπαστικά η κρίση. Απαιτείται σαφές ιδεολογικό πλαίσιο, προγραμματισμός και δράσεις. Απαιτούνται άνθρωποι ικανοί και έτοιμοι να εμπνευστούν αλλά και να εφαρμόσουν το πολιτικό πλαίσιο που τελικά θα διαμορφωθεί. Απαιτείται και βούληση. Με συνθήματα για την “κυβέρνηση της αριστεράς”, χωρίς πολιτικό, ιδεολογικό και κοινωνικό περιεχόμενο, μάλλον πιο πιθανό είναι να ξαναβαλτώσει η κοινωνία σε υποσχέσεις παλαιάς κοπής. Με στελέχη του αμαρτωλού κεντρώου πολιτικού και συνδικαλιστικού χώρου, πλαίσιο νέο και εναλλακτικό δεν μπορεί να σταθεί. Με μισόλογα για διαγραφές χρεών και εθνικοποιήσεις τραπεζών, η ανεργία δεν θα αντιμετωπισθεί. Χωρίς εναλλακτικό σχέδιο Β ή Γ, η αποτυχία συνδέεται αιτιωδώς με τις διεθνείς πιέσεις.
 
Ήταν σχεδόν υποχρεωτικό λόγω των συνθηκών, να προέκυπτε άμεσα μια συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική πρόταση ριζοσπαστικού χαρακτήρα με στόχο το τέλος της εξαθλίωσης που βιώνει η κοινωνία. Όμως τέτοια πρόταση δεν διαμορφώθηκε τελικά, ενιαία και συμπαγής και μάλλον δεν αναμένεται και σύντομα. Αντί αυτής, προέκυψε ένα νέο κόμμα που στέκεται με περισσό αυτοθαυμασμό σε μια κυβερνητική διεκδίκηση καταγγέλλοντας την κοινωνική αδικία, μετρώντας τα κουκιά της συστημικής του νομιμοποίησης, αρνούμενο πάντως να ακούσει την κοινωνική πραγματικότητα που απαιτεί την κάθε είδους δημιουργική αντίσταση αρχικά και μετά πρόταση. Και το χειρότερο, με το σφιχταγκάλιασμα του με συνδικαλιστικά και λοιπά στελέχη πρώην πρώτης γραμμής αλλά και με δοκιμασμένες ήδη συνθηματικές και πολιτικές επιλογές, θα επιτρέψει στη σκληρή φασιστική ακροδεξιά, να εισχωρεί στα πλατιά κοινωνικά στρώματα, να ψευδολογεί σκόπιμα και να μην φθείρεται, να διεκδικεί δόλια την εκτίμησή τους και στη συνέχεια και τη ψήφο τους, με τραγικά αποτελέσματα, δυστυχώς όχι στο πολύ μακρινό μέλλον. Και είναι κρίμα πραγματικά σε συνθήκες βαρβαρότητας να μην έχει δοθεί ούτε μια πρακτική απάντηση στη βάση μιας ιδεολογικής και πολιτικής πρότασης για τον άνεργο, τον άστεγο, τον πτωχευμένο επαγγελματία, τον καταχρεωμένο άνθρωπο, πέραν των συνθημάτων για καταγγελία των μνημονίων, για την λαϊκή κυριαρχία και την εσωκομματική δημοκρατία.
 
 
Σίγουρα, για να είμαστε δίκαιοι, δεν έχει παρέλθει ακόμη ο χρόνος και πιθανόν θα υπάρξει μια ακόμη ευκαιρία. Απαιτείται τώρα, άμεσα, ένα “συνέδριο” πραγματικών θέσεων της κοινωνίας και των κινημάτων και όχι μελών και συνθημάτων. Απαιτείται συστράτευση όχι κομματικών ταυτοτήτων ανεξαρτήτως ρευμάτων, αλλά ανθρώπων, κινήσεων και κινημάτων, που μαζί θα διαμορφώσουν στη πράξη, όχι μια ακόμη κομματική διακήρυξη ή άσφαιρες κυβερνητικές εξαγγελίες, αλλά το ιδεολογικό και πολιτικό αυτό όπλο που θα προταχθεί στην επερχόμενη μάχη. Απαιτείται και πράξη. Πολιτική πράξεων και όχι ανακοινώσεων. Για να συμβεί αυτό, δεν χρειάζεται κάποιο θριαμβευτικό ποσοστό συνεδριακής ψηφοφορίας, μα κάτι πιο απλό. Να κατέβει ένα τέτοιο “συνέδριο” μια βόλτα εκεί που υπάρχει το πρόβλημα. Στους δρόμους. Εκεί είναι και η λύση του.