Πίσω από τις γρίλιες.

Ο τρόπος με τον οποίο το πολιτικό σύστημα δείχνει να διαχειρίζεται εξελίξεις και καταστάσεις που έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, θυμίζει έντονα τη λαϊκή ρήση “κουβέντα να γίνεται”. Η πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση μιας ζοφερής πλέον πραγματικότητας, αποκαλύπτει με τον πιο αυταπόδεικτο τρόπο, οτι τίποτα δεν έχει αλλάξει κι ας μην είναι τίποτα όπως παλιά. Πως αλήθεια να εξηγηθεί διαφορετικά, η αναντιστοιχία της καθημερινότητας, μιας σκληρής και αδιέξοδης για πολλούς καθημερινότητα, με τις σπάταλες φλυαρίες και επινοήσεις ενός πολιτικού συστήματος που δείχνει στα έσχατα όρια του τη σαθρότητα που έχει διαπεράσει κάθε του ιστό.
 
Έτσι, δεν είναι μόνο η πολιτική εφευρετικότητά του να δημιουργεί σε ερημικές και αποτεφρωμένες κοινωνικά περιοχές δήθεν “ποτάμια” επίπλαστων αλλαγών ή να φυτεύει μεταλλαγμένες “ελιές” της ίδιας πολιτικής αποσύνθεσης, είναι πολύ περισσότερο η εμμονή του σε πολιτικές προτεραιότητες και σε διαχειριστικές και διοικητικές στρεβλώσεις που έφεραν την ελληνική κοινωνία στο τέλμα και η επιμονή του ίδιου σχεδόν πολιτικού προσωπικού να κατέχει -καμιά φορά με διαφορετικές χρωματικές και μόνο αποχρώσεις- τις ίδιες θέσεις, τους ίδιους θώκους και αξιώματα, πρόθυμο να προσφέρει όψιμα όσα πρώιμα αποστέρησε είτε με πράξεις του, είτε με ανοχές, λάθη και παραλείψεις από τη προοπτική του τόπου και των ανθρώπων του.
 
Προκαλεί επομένως την απλή λογική ο τρέχων πολιτικός παραλογισμός να εισφέρεται στο πολιτικό διάλογο από ξεπερασμένα κομματικά απολιθώματα η απατηλή υπόσχεση της σχεδόν “επαναστατικής” αλλαγής, η συνεχόμενη αλλαζονεία και ο ανιστόρητος ηγεμονισμός ελάχιστων κοινωνικά τεταρτημορίων που εκπροσωπούν πλέον τον εκλογικό -όπως διαφαίνεται- πυθμένα, η ανάγκη της ριζοσπαστικής αριστεράς να αγνοεί επιδεικτικά κοινωνικά και λαϊκά σκιρτήματα λόγω της έλλειψης παραταξιακών διαβατηρίων, η διάχυτη ανεκτική αδιαφορία μπροστά στον ύπουλο κρυφο-φασισμό που επελαύνει σε μια ήπειρο που σφαγιάστηκε στο παρελθόν από ναζιστικά καθάρματα. Κι όλα αυτά τη στιγμή που ακόμη πιο σκληρές πολιτικές, φέρνουν όλο και περισσότερους από τους ήδη αποτελειωμένους στο οικονομικό και κοινωνικό περιθώριο, χωρίς αυτό μέχρι στιγμής να οδηγεί σε αντίστοιχες αντιστάσεις και εκρήξεις.
 
 
Μια απλή βόλτα στα κοινωνικά χαρακώματα της πρωτεύουσας του ελληνικού κράτους, αποδεικνύει το λόγο για τον οποίο το πολιτικό σύστημα συνεχίζει ανεπηρέαστο και.. άτρωτο τις ακολουθούμενες πολιτικές του. Στον αντίποδα του επιθανάτιου ρόγχου των δυτικών συνοικιών, του κέντρου, αστικού και εμπορικού, των συσσιτίων, των άστεγων και των περιθωριοποιημένων, στέκει αλώβητη και μάλλον ενισχυμένη η νεόπλουτη πυραμίδα των ευνοουμένων όλων των προηγούμενων χρόνων. Ανάμεσα σε αυτούς, μεγαλοεργολάβοι και επιχειρηματίες, εφοπλιστές και δημοσιολογούντες, πολιτικά και κοινωνικά τζάκια, τα οποία παρά τις συνθήκες “εθνικής κρίσης” επιμένουν όχι απλά να διατηρούν έναν θεμιτό ή αθέμιτο πλουτισμό, αλλά με τους ίδιους όρους διαπλοκής και εξάρτησης παρά τη παρουσία των “ουδέτερων” τεχνικών επιτελείων της τροικας συνεχίζουν να απολαμβάνουν καθεστώς ασυλίας, κατορθώνουν να επιβάλλουν τα συμφέροντά τους, να ενορχηστρώνουν επικοινωνιακά παιχνίδια με πληρωμένους οικονομικούς αναλυτές, να επιβιώνουν επιδεικτικά εις βάρος μιας κοινωνίας που στενάζει από μαρασμό και απογοήτευση, να διαφεύγουν των ελεγκτικών μηχανισμών ελέω της “διακριτικής” “ενόχλησης” του Πρωθυπουργού και του επιτελείου του.
 
 
Όλοι οι υπόλοιποι, παρά το αρχικό ξέσπασμα που προκάλεσε εκλογικές αναμετρήσεις, παραιτήσεις υπουργών και πρωθυπουργών, αναδιάταξη του πολιτικού φάσματος, παρόλο που το ξέσπασμα αυτό κυρίως αγανάκτησης σχηματοποίησε κινήματα και ομάδες εθελοντισμού και αλληλεγγύης, αφήνοντας στον ορίζοντα να πλανάται η αμυδρή ελπίδα μιας πραγματικής και ριζοσπαστικής μεταστροφής της κοινωνίας με όρους συμμετοχής, αυτοθέσμισης και αμεσότητας στις διαδικασίες, τελικά, αποσύρθηκαν ουσιαστικά ηττημένοι πίσω απο τις γρίλιες του ασθμαίνοντος πολιτικού συστήματος, για να παρακολουθήσουν σε απευθείας σύνδεση τη παρωχημένη ροή προσώπων, ιδεών και πολιτικών, με παλαιά υλικά συσκευασίας αλλά νέας κοπής, που εφορμούν εκ νέου και κάποιοι για χιλιοστή φορά από το βατήρα των επερχόμενων εκλογικών αναμετρήσεων, δημοτικών, περιφερειακών και ευρωεκλογών.
 
Στη χώρα αυτή που όλα τελούν υπό συνθήκες αναμονής και ανοχής, που ο κόσμος αναζητεί διέξοδο μέσα από τη ψήφο διαμαρτυρίας και όχι δημιουργίας, που παρακολουθεί τις τρεις εξουσίες (νομοθετική-εκτελεστική-δικαστική) να συνεχίζουν τη μεροληπτική τους πορεία προς την εξιλέωση και την επιτυχία εξοντωτικών πολιτικών, φαντάζει απολύτως λογική η επιστροφή του κοινού μέσου όρου στη διακριτική βουβαμάρα του κατασχεμένου καναπέ του.
 
Ακόμη και σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης, το στοίχημα για μια άλλη πορεία φαίνεται να έχει χαθεί οριστικά. Και πολύ λογικά, η σιωπή επανέρχεται στους πολιτικούς παρίες μάταιων εξεγέρσεων, που ενόψει εκλογικών επιτυχιών, αρκούνται απλά στο ρόλο του απλού ψηφοφόρου-τηλεθεατή. Συγχαρητήρια! Οι εκλογές και οι υποψήφιοι, νίκησαν. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, το πολιτικό καλούπι μιας αποθανούσης μεταπολίτευσης διέσωσε την (αντι-)παραγωγική του επιθανάτια ικμάδα.