Κι ύστερα ήρθαν (ξανά) οι βάρβαροι.

Παραμονές αναμνηστικών επετείων, η εθνική μας μοναξιά παρελαύνει μπροστά στο πολιτικό σύστημα που τη δημιούργησε. Εδώ!  Έξω, κουρελιάζεται από αριθμούς, κουρέματα και ικεσίες.
Εδώ αγανακτισμένοι πολίτες  με μαύρα περιβραχιόνια, σήμα κατατεθέν της επερχόμενης ή μήπως επελθούσης εθνικής μας θανής. Οι συνταξιούχοι  με σηκωμένα λάβαρα τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και οι άνεργοι με τα δελτία της επίσημης ανεργίας. Οι μικρομεσαίοι με τα λουκέτα της μεσοαστικής τους ευημερίας και οι νέοι χωρίς πρησμένα πόδια αλλά με πρησμένα όνειρα κραδαίνουν ο καθένας από μια αίτηση για την Αυστραλιανή ακτή.
Έξω, στα προαύλια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, δηλώσεις εθνικής στρατηγικής και στις αίθουσες ολοκληρωτικών αποφάσεων, υπογραφές εθνικής υποταγής. Ένα κοινό νόμισμα, νόσημα κοινό σε κεφάλια  διαφορετικών ανθρώπων κι αντοχών.  Η υψηλή τέχνη της κομμωτικής, με την ψιλή, ετοιμάζει λαούς και κοινωνίες για τα στρατόπεδα οικονομικής συγκέντρωσης για την διάσωση της «αραιής» φυλής, των λίγων δηλαδή κι εκλεκτών.
Εδώ η περιφρούρηση της τάξης (λαϊκής ή δημόσιας) ανήκει σε εκείνους που την μάχονται.  Έξω η προάσπιση της οικονομικής τάξης  στα χέρια  άτακτων υποστηριχτών μιας  ευρωπαϊκής τάξης κι ολοκλήρωσης, χωρίς ανθρώπους και λαούς, γεμάτη όμως από δείκτες και αριθμούς.
Εδώ, επετειακά περιχαρείς για την αποτίναξη εχθρικών ζυγών,  κουρασμένοι κουβαλητές της εθνικής μνήμης, ανιστόρητοι νοσταλγοί που επιλεκτικά χρησιμοποιούν ξενόφερτα εθνεγερτικά σύμβολα ως απόδειξη πατριωτισμού,  έξω, απάτριδες χρηματοπιστωτικές ορδές αχαλίνωτων και βάρβαρων δυναστών.
Η «κρισιμότητα» των στιγμών, επιβάλλει με απειλητικό τρόπο  την ιστορική λήθη ή ακόμη χειρότερα διαμορφώνει βολικά την ανιστόρητη μνήμη.  Το χρονοντούλαπο της ιστορίας ξανανοίγει, για να ξεπατικώσει  από την αρχή, πάνω στην ιστορία των λαών,  την ιστορία των νομισμάτων.  Στα μνημεία της Εθνικής Αντίστασης, στήνονται γραφεία και διευθύνσεις «Διεθνούς Τραπεζικού Κινδύνου».  Και μπροστά στα μνήματα της λαϊκής μας κληρονομιάς, εργολάβοι από την Βιρμανία ή το Κατάρ, εξαργυρώνουν τα ομόλογα  που τους παραδόθηκαν,  σε τιμές ευκαιρίας .

Αναμένοντας το ραντεβού με την ιστορία, λησμονήσαμε ότι και σήμερα, με τον τρόπο μας, ιστορία γράφουμε. Παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές  ότι τέτοιας μορφής ανάπτυξη μόνο δυστυχία μπορεί να φέρει και ότι τέτοιας έντασης νάρκωση, μόνο δεινά θα προκαλέσει. Οι πλαστικές σημαιούλες  των παιδιών από μόνες τους αέρα δεν σηκώνουν.  Μόνο θόρυβο ενοχλητικό,  που μια επέτειος μας προκαλεί την κοινή λαική  μνήμη να επαναφέρουμε προς στιγμή κι αμέσως μετά, μ έναν καφέ στο χέρι, σε σύστημα κοινωνικής δικτύωσης να συνεχίσουμε το μεγάλο μας ταξίδι στην εθνική μας αιωνιότητα, παρακολουθώντας ζωντανά το διεθνές ανεβοκατέβασμα των δεικτών.  Κι ας καίγεται το σύμπαν ακριβώς λίγα μέτρα πιο κάτω,  όχι μιας άλλης χώρας αλλά της ακριβώς παρακάτω  γειτονιάς. Εκεί, που οι ίδιες πλαστικές γαλανόλευκες σημαιούλες είναι πολυτέλειες περιττές για να θυμίσουν το ιστορικό παρελθόν, καθώς  το σκληρό παρόν γίνεται επέτειος καθημερινής δοκιμασίας και αντοχής.