Η ΧΑΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Οι δείκτες μίλησαν. «Νεόπτωχοι» το 20% των Ελλήνων, μόλις το 2010. Σήμερα; Σχεδόν έξι φορές μεγαλύτερο το εισόδημα των πλουσιότερων έναντι των φτωχότερων. Τα χειρότερα, έρχονται κι αυτά. Η ανεργία των νέων στην Ευρωζώνη αγγίζει πλέον το 24,4%. Η Ελλάδα καταγράφει συνολικό ποσοστό ανεργίας 27% παρά τη μεγάλη μείωση κατά 32% στον βασικό μισθό για τους εργαζόμενους κάτω των 25 ετών, ο οποίος διαμορφώνεται πλέον στα 480 ευρώ περίπου. Στις ηλικίες 15 - 24 ετών η ανεργία ανήλθε στο 64% τον Φεβρουάριο, δηλαδή έξι στους δέκα νέους είναι άνεργοι, ενώ υψηλά ποσοστά 36,2% καταγράφονται και στις ηλικίες 25 - 34 ετών. Όλα αυτά στους επίσημους δείκτες όλων εκείνων που δημιούργησαν την κρίση. Στους ανεπίσημους δείκτες, μαύρη εργασία, ένα μεροκάματο την εβδομάδα, καμία ελπίδα για το μέλλον.
 
 
Πριν από λίγο καιρό, όλο αυτό φάνταζε ως σενάριο κοινωνικής ταινίας τρόμου. Σήμερα είναι η ίδια μας η ζωή. Ένας βροντερός καθημερινός απόηχος μιας τρομακτικής και τρομοκρατημένης πραγματικότητας. Το πλήρωμα του χρόνου, έφτασε. Οι πληρωμές έφτασαν κι αυτές στο τέλος τους. Μια χώρα που ακροβατεί μεταξύ κατάρρευσης και υστερίας. Μια κοινωνία που κοιτά στο τζάμι το ομοίωμά της και τρομάζει. Τα δελτία ειδήσεων, ο καθρέφτης μας. Εμείς το είδωλο. Οι τηλε παρουσιαστές προσποιούνται τη φωνή μας και οι δημοσκοπήσεις τις προτιμήσεις μας.
 
 
Το χαλί σηκώθηκε. Από κάτω του όλο το χάλι που χρόνια κρύβαμε σφυρίζοντας αδιάφορα. Ο βασιλιάς γυμνός, η γύμνια μας αποκαλύπτει την φυσική μας πλέον αδυναμία. Η στροφή μας όλο και πιο δεξιά. Τα μυαλά μας στα κάγκελα. Η τιμή τους με 23% ΦΠΑ , δεν εξοφλείται πλέον από κανέναν. Το γόητρό μας κατηφορίζει και γίνεται δείκτης φτώχειας. Το ανάθεμα στη Μέρκελ, η δόξα στους προγόνους μας, σε μας τι; Γαλαζοπράσινες συμμαχίες κενού περιεχομένου με σύντομη ημερομηνία λήξεως και μακρυνές αναπάντητες επιπτώσεις.
 
 
Κάποτε, δεν υπήρχε απάντηση. Υπήρχε στάση και πιο καλά αντίσταση. Οι πολλοί στους δρόμους. Οι λιγότεροι στο βουνό. Περήφανα, ανυπότακτα. Οι υπεύθυνοι σε λαϊκά δικαστήρια χωρίς παραγραφές. Η ελπίδα στη παρανομία. Η αντίσταση στις καρδιές. Το κεφάλι ψηλά. Πέρασε και άλλοτε ο λαός πεινασμένα. Μα ξεσηκώθηκε. Τώρα ; Το “δημοκρατικό” σύστημα απαιτεί τάξη, όσο κι αν αυτό λειτουργεί ατάκτως. Αναγκαία η ελπίδα προς τα αριστερά που όμως εξαντλείται σε συζητήσεις, συμβολικές “φωτογραφικές” καταλήψεις, φιλολογικές συνευρέσεις σε δημοτικά θέατρα και κοινωνικά θέρετρα. Κάποια συλλαλητήρια δεν πείθουν κανέναν. Παραταξιακές παρελάσεις για την ανάδειξη στελεχών και εκπροσώπων. Η κοινωνία στενάζει , η ανεργία μαστίζει, οι νέοι περιθωριοποιούνται κι ένα κομμάτι της αριστεράς επιμένει αυτόκλητα σε σωτήρες μεταπολιτευτικής κοπής και ηλικίας, διατυπώνοντας συχνά έναν άεργο πολιτικό λόγο που σπρώχνει τους νέους εκτός από την εργασιακή και στην πολιτική ανεργία.
 
 
Όλα αυτά με την ανοχή μας. Τώρα όμως κρίνεται η αντοχή μας. Η αντοχή της μέσης λογικής για τα άκρα όρια της κακής μας ζωής. Η λογική αυτή απαιτεί άμεση εκπροσώπηση και όχι έμμεση, απαιτεί όραμα και συμμετοχή. Με μαθηματική ακρίβεια, σε λίγο καιρό, θα κληθούμε να ξεπουλήσουμε ο,τι ελάχιστο μας έχει απομείνει. Η κοινωνική συνοχή στον κουβά της κερδοσκοπίας, ξένης και ντόπιας. Εκτός κι ας στον καμβά της μίζερης ζωής μας, αποφασίσουμε να χρωματίσουμε με κόκκινο και μαύρο , μια νέα συνοχή, που δεν θα έχει καμία ανοχή για όλα αυτά και όλους εκείνους που έφεραν σε αυτό το σημείο την αντοχή μας.