Η τραγωδία της Ιστορίας και η φάρσα της έναρξης της σχολικής χρονιάς.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Η ρήση αυτή του Μαρξ, βρήκε την δικαίωσή της και στην ελληνική πραγματικότητα. Λίγο μετά την εξαγγελία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για πρωτογενή πλεονάσματα και διαφαινόμενη σωτηρία και λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς των ελλειμμάτων και των προβλημάτων, δυο ιστορικές στιγμές της χώρας, έρχονται να θυμίσουν ότι 85 χρόνια μετά περίπου, τίποτα δεν έχει αλλάξει και όλα είναι όπως παλιά.
 
Αμέσως μετά τη δικτατορία του Πάγκαλου, ο τότε υπουργός Οικονομικών της "Οικουμενικής Κυβερνήσεως", Γεώργιος Καφαντάρης, ανέλαβε το έργο της σταθεροποίησης της χώρας. Ο ισοσκελισμός του δημόσιου προϋπολογισμού και η σταθερότητα του νομίσματος θα προσέλκυαν στην Ελλάδα ξένα κεφάλαια για να τροφοδοτήσουν την αναπτυξιακή της πορεία. Από το καλοκαίρι του 1927 κιόλας, η δημοσιονομική εξυγίανση, η νομισματική σταθερότητα, η ίδρυση κεντρικής τράπεζας και το δεύτερο προσφυγικό δάνειο παρουσιάστηκαν στον ελληνικό Λαό ως προϋπόθεση για να βγει η Ελλάδα από τη χρόνια οικονομική κρίση που την ταλαιπωρούσε από τις αρχές της δεκαετίας και κορυφώθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν τη Mικρασιατική Kαταστροφή.
 
Η τότε ΤΡΟΙΚΑ , η Κοινωνία των Εθνών, με σκοπό να εγγυηθεί τη σύναψη του προσφυγικού δανείου, απέτησε χωρίς τότε την λέξη μνημόνιο, την σταθεροποίηση της δραχμής και την ίδρυση κεντρικής τράπεζας. Ο Γ. Καφαντάρης αποδέχτηκε τους όρους της Kοινωνίας των Eθνών και προχώρησε στην ίδρυση κεντρικής τράπεζας. Στις 15 Σεπτεμβρίου 1927 ο υπουργός υπέγραψε το πρωτόκολλο της Γενεύης, βάσει του οποίου η ΚΤΕ προσέφερε εγγύηση για τη σύναψη δανείου 9.000.000 στερλινών. Πιστός στις υποχρεώσεις του ο Καφαντάρης ανήγγειλε στις 12 Μαΐου 1928 τη σταθεροποίηση της δραχμής πάνω στην ισοτιμία 375 δραχμές προς μία λίρα. Η δραχμή θα κυκλοφορούσε ελεύθερα, με ελεύθερη μετατρεψιμότητα σε χρυσό από την Τράπεζα της Ελλάδος,την κεντρική εκδοτική τράπεζα, η οποία ιδρύθηκε δύο μέρες αργότερα, με πρώτο διοικητή τον Αλέξανδρο Διομήδη.
 
Συνέπεια της πολιτικής αυτής επιλογής για “ σταθερότητα και ανάπτυξη” , ήταν η απόλυτη δυστυχία ολόκληρης της -ήδη ταλαιπωρημένης - ελληνικής κοινωνίας. Περίπου 5 χρόνια μετά, το 1932, ο Δημήτρης Γληνός περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στα σπίτια και τα σχολεία, με ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι»(τ. Νοέμβρη-Δεκέμβρη 1932, σελ. 421,422) για να ενισχυθεί η προσπάθεια που ξεκίνησε με πρωτοβουλία τότε του ΚΚΕκαι τη δημιουργία της οργάνωσης «Παιδική Βοήθεια», το συντονισμό της οποίας είχε αναλάβει ο Γληνός.
 
Το δημοσίευμά του αυτό που ο καθένας μπορεί να αναζητήσει και να βρει σε ηλεκτρονικές πηγές, δεν χρειάζεται οποιονδήποτε άλλο σχολιασμό, παρά μόνο μια απλή σύγκριση με τις συνθήκες που θα επικρατήσουν με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, όχι το 1932, αλλά-δυστυχώς-το 2013!!!
 
«Μέσα σ' αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλοςζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλινα γίνεται κάθε μέρα λιγότερο , τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προιόντα του ολόχρονου μόχθουτους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλιάςμε τη συντρόφισσά της , την πείνα. Και σ' όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικόςέχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοιδιεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ' όλους τους κυνηγημένουςκαι τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστήήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλέβει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ' αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμαγια να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.
Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν' αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας, γιατί είναι άνεργος ή απεργός; Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο και ακαθαρσίακαι αμορφωσιάκαι βούρκοςκαι βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλεψη, ξύλο και εξαθλίωσηκαι εξαχρείωσηγεμάτη είναι η ζωή του εργαζόμενου παιδιού. Το πικρότερο κατακάθι της προλεταριακής δυστυχίαςαυτά το πίνουν, το μαρτυρικό στεφάνιαυτά το φορούν. Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι, των πεινασμένων οι πεινασμένοι, των παγωμένων οι παγωμένοι, των άρρωστων οι άρρωστοι, των απόκληρων οι απόκληροι. Αυτά μπαίνουνε στην κόλαση με το πρώτο αντίκρισμα της ζωής. Την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάςκαι του γέλιουαυτά δεν τη γνωρίζουν.
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλέςμέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμώνκαι τις καλύβες της αγροτιάςσ' όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωσηαπό τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρίατους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφωντου. Ότανο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους τουστη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ' αυτή σ' όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη , ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπραχτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.
Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.
Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαόπρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση , όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύησε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπραχτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένωνκάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν , όσοι θέλουν , όσοι νιώθουν , ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιταχτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιούτου εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.
Άς έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Μια οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το ζήτημα αμέσως. Μια εντατική δουλειά πρέπει ν' αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα φωτίσει θα κινητοποιήσει μάζεςκαι που πριν απ' όλα θα διοργανώσει έμπραχτη αλληλεγγύη , θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί.
Ας γράψουνε σε μένα, όσοι επιθυμούν να συνεργασθούν στην «Παιδική Βοήθεια»
Αθήνα Δεκέμβρης 1932
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ