ΕΣΤΩ, γιατι..

Δρόμοι που ξεκίνησαν από μονοπάτια και κατέληξαν λεωφόροι για να ξαναγίνουν δρόμοι. Άνθρωποι που συναντήθηκαν σε κοινά οράματα και στόχους, που μπολιάστηκαν από τις διαφορετικές ανάσες της ψυχής τους και που μοιράστηκαν την αγωνία αυτού του τόπου για ζωή. Κοινοί καυτοί πόθοι που προκάλεσαν συνειδησιακά εγκαύματα. Αυτή είναι η μοίρα των διαφορετικών ανθρώπων, που στέκονται ξανά ασυνεννόητοι και μόνοι στον στίβο της καθημερινότητας. Άδεια η φαρέτρα τους από επιχειρήματα για τη κατάληξη των οραμάτων τους. Ένα χαμηλό φως να κρύβει, ή μήπως να δείχνει, τις σκιές τους.
 
Δεν έχει τέλος η ιστορία των ανθρώπων. Μόνο αρχή. Και αυτή την αρχή, με νέα προσήλωση , οφείλει το σπουδαίο αυτό γένος των ανθρώπων να υπηρετήσει με πάθος. Για να μη πάει χαμένο ούτε ένα όνειρο, για να μην αδικηθεί το συναίσθημα που κάποτε τους έφερε κοντά, για να μη χαθεί εκείνος ο δρόμος που κάποτε υπήρξε μονοπάτι, κατέληξε λεωφόρος και τώρα πια σκοτεινό σοκάκι. Τόσο μικρό που χωρά μόνο μια χούφτα ανθρώπων. Άλλωστε, όταν τα κινήματα ξεκουράζονται, οι παρέες γράφουν ιστορία.
 
Κι αν δεν συμβαίνουν όλα αυτά, αξίζει και μόνο να πούμε ή να νιώθουμε σαν να συμβαίνουν. ΕΣΤΩ, δηλαδή ότι συμβαίνουν. Γιατί τελικά, μόνο με υποθέσεις μπορούμε να μαστε σίγουροι ότι η δική μας γενιά όταν γεράσει, θα πρέπει πρώτα να έχει ζήσει. ΕΣΤΩ και στη φαντασία μας.
Καλή μας Αρχή, λοιπόν, με Εκείνους που δεν ήρθαν και που πάντα θα τους περιμένουμε.