ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΕΝΑΡΙΟ

 
Στην “αθώα” δεκαετία του '80, ένα ιστορικό σύνθημα που εξέφραζε τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές των τότε κυβερνήσεων στα δύσκολα, ήταν αυτό που έλεγε ότι υποτίμηση νομίσματος (και ανασχηματισμός) δεν προαναγγέλλονται. Σήμερα, ή μάλλον μετά την ένταξη της χώρας στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, υποτίμηση δεν μπορεί να προαναγγελθεί για έναν πρακτικό λόγο, ακριβώς επειδή δεν μπορεί ούτε καν να γίνει από ένα κράτος που είναι ενταγμένο στο ΕΥΡΩ. Επομένως, στην παρούσα φάση, δεν προαναγγέλλεται καν η οικονομική πολιτική που θα ακολουθηθεί από τις ηγέτιδες οικονομικές δυνάμεις, κάτι που βιώνει σκληρά στο πετσί του ο ελληνικός λαός και συνολικά ο ευρωπαϊκός νότος. Κι επειδή πολιτική μαντεία, οικονομικό ωροσκόπιο και νομισματικά ζώδια δεν αναφέρονται σε κανένα επιστημονικό ή πολιτικό εγχειρίδιο αντιμετώπισης κρίσεων, οι αριθμοί από μόνοι τους μπορούν να οδηγήσουν σε κάποια , όχι και τόσο, μακρινά σενάρια που πολύ εύκολα μπορούν και να διαψευστούν, κυρίως από εκείνους που δεν τους συμφέρει η κυκλοφορία τέτοιων “ατεκμηρίωτων” σεναρίων.
 
Η πρόσφατη συζήτηση που ξεκίνησε από την αμνήμονη μνημονιακή συγκυβέρνηση για την άρση του παγώματος των κατασχέσεων της πρώτης κατοικίας και η αποδεδειγμένη πια ένταση με την οποία το τραπεζικό σύστημα κυνηγά τους οφειλέτες όλων των ειδών, δίνουν τα πρώτα σημάδια του επερχόμενου σεναρίου που όλοι τοποθετούν μετά τις γερμανικές εκλογές.
 
Έτσι σύμφωνα με την αλήθεια των αριθμών, κοντά στα 12 δισ. ευρώ ανέρχονται ήδη τα «κόκκινα» δάνεια των νοικοκυριών στην Ελλάδα, εκ των οποίων περίπου τα 7δισ. προέρχονται από τα στεγαστικά. Ήδη, μάλιστα το 8% των στεγαστικών βρίσκεται σε καθυστέρηση για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των 90 ημερών, ενώ ο αντίστοιχος δείκτης για τα καταναλωτικά έχει εκτοξευτεί κοντά στο 15%. Παράλληλα, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα ξένος τραπεζικός όμιλος, οι ανασφάλιστες καταθέσεις στην Ελλάδα ανέρχονται σε 63 δισ. Ευρώ.
 
Τα νούμερα αυτά από μόνα τους δεν λένε και πολλά. Εάν όμως συνδυαστούν με την δεδομένη πλέον αποτυχία του προγράμματος “σωτηρίας” της χώρας, της διαφαινόμενης ήδη πρόθεσης του ΔΝΤ να αποσύρει τις δυνάμεις του από το πρόγραμμα και της απροθυμίας της Γερμανίας που προς το παρόν με αφορμή τις γερμανικές εκλογές δεν βγάζει λέξη για το πάπλωμα να σηκώσει από μόνη της το κόστος είτε της νέας χρηματοδότησης , είτε του κουρέματος του ελληνικού χρέους, τότε τα νούμερα αυτά παίρνουν άλλες διαστάσεις.
 
Προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα, αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές και επιχειρώντας να διαμορφώσουν ένα επικοινωνιακό πέπλο απόκρυψης των πραγματικών προθέσεων, όσοι κινούν τα νήματα της ακολουθούμενης πολιτικής, επισπεύδουν τις διαδικασίες για την άμεση συμμετοχή και αξιοποίηση του ελληνικού ιδιωτικού χρέους και των ελληνικών καταθέσεων στο κούρεμα ή την αναχρηματοδότηση που με μαθηματική βεβαιότητα έρχεται. Έτσι, στα πλαίσια αυτής ακριβώς της πολιτικής, επιβάλλουν την άρση του παγώματος των πλειστηριασμών, δίνουν δώρο τα σπίτια των “μη εχόντων” στους δανειστές της χώρας, έμμεσα μέσω ξένων εταιρικών οίκων, προσφέροντάς το αντίτιμό τους στην λογιστική απεικόνιση και πείθουν την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι το “νέο” πρόγραμμα βασίζεται στις πλάτες πρώτα των Ελλήνων. Παράλληλα, είναι περίπου βέβαιο, ότι όταν ολοκληρωθεί και ανακοινωθεί επίσημα μετά τις γερμανικές εκλογές το πλάνο των τελικών επιλογών, στόχος θα μπει και μάλιστα αιφνιδιαστικά η δεξαμενή των καταθέσεων των “εχόντων” Ελλήνων στις ελληνικές τράπεζες , όπου με ένα κούρεμα ενδεχομένως και των καταθέσεων αρκετά κάτω των 100.000 ευρώ, θα πείσουν ότι το βάρος του κουρέματος ή της αναχρηματοδότησης το σηκώνουν οι Έλληνες καταθέτες και μετά οι πολίτες του ευρωπαϊκού βορά.
 
Στη χώρα μας, οι μνημονιακές δυνάμεις που ούτε για στιγμή δεν όρθωσαν ανάστημα στη μνημονιακή λαίλαπα και ακολούθησαν κατά γράμμα τις εντολές του Βερολίνου, ούτε φυσικά την ύστατη αυτή ώρα που ο ελληνικός λαός θα παραδώσει τα σπίτια του και τις όποιες καταθέσεις του έχουν απομείνει στην οικονομικά φασιστική “κρεατομηχανή” , θα αντισταθούν έμπρακτα.
 
Επικοινωνιακά και μόνο θα χειριστούν το θέμα με την επίδειξη μιας δήθεν φιλο-κοινωνικής πολιτικής με κοινωνικά κριτήρια, θα δεχτούν τελικά για να αρθούν και οι όποιες ενστάσεις βουλευτών των κομμάτων της συγκυβέρνησης κοινωνικά κριτήρια στην άρση του παγώματος των πλειστηριασμών, κριτήρια όμως που τελικά θα εξαιρούν εντελώς τυχαία σπίτια οφειλετών στα Εξάρχεια , την Κυψέλη και τα Πατήσια και όχι σπίτια φιλέτα (πχ σε τουριστικές ή νησιωτικές περιοχές) που επιθυμούν σφόδρα οι δανειστές μας να “αξιοποιήσουν”. Κι αμέσως μετά θα βάλουν στο “κάδρο” τη συζήτηση περί κουρέματος των καταθέσεων, όπου και πάλι με “κοινωνικά” κριτήρια θα εξαιρεθούν καταθέσεις που ουσιαστικά θα είναι ανύπαρκτες. Και το χειρότερο από όλα, η πολιτική αυτή επικοινωνίας, θα ρίξει στην αρένα των κοινωνικών ενστίκτων την διχόνοια, στρέφοντας τη τάξη των μη εχόντων που χάνουν τα σπίτια τους, ενάντια στην πολυτελή τάξη των μικρο-μεσαίων καταθετών.
 
Στις παρούσες συνθήκες, είναι σίγουρα δύσκολο να πετύχει κανείς με ακρίβεια έναν υπολογισμό για όσα έρχονται. Το σίγουρο είναι ότι το Φθινόπωρο αυτό έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη των πράξεων και κυρίως των παραλείψεών του. Με οριζόντιες απολύσεις “κακών” υπαλλήλων , με κατασχέσεις σπιτιών και μαζικές εξώσεις , με συρρίκνωση της παιδείας και της υγείας και με μεθόδους μη δημοκρατικής νομιμοποίησης και βίαιης καταστολής δεν θα γλυτώσει κανείς, ακόμη κι εκείνοι (προνομιούχοι) που διατηρούν κάποιο απόθεμα σε τραπεζικό λογαριασμό. Το πολιτικό αυτό σενάριο απαιτεί και το αντίστοιχο κοινωνικό. Με πνεύμα κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης και όχι διάλυσης, με αποφασιστικότητα και τόλμη, ριζοσπαστικά και στοχευμένα, η κοινωνία μπορεί να οργανωθεί και να αντισταθεί στην τελική και τελειωτική επίθεση που θα δεχτεί. Και είναι ίσως η ώρα να κάνουμε όλοι μας μια συζήτηση για το ποιο χρέος αναγνωρίζουμε, ποιο επιθυμούμε να αποπληρώσουμε, σε ποιους και γιατί το χρωστάμε και ποιο τίμημα είμαστε αποφασισμένοι να πληρώσουμε, εάν πραγματικά θελήσουμε υπερασπιζόμενοι το μέλλον των παιδιών μας να μην δεχτούμε στα σπίτια μας τις μπότες οικονομικών εισβολέων που θα φέρουν το μανδύα της συμπαθούς κατά τα άλλα τάξης των δικαστικών επιμελητών, που ιστορικά στην Ελλάδα, μάθαμε να αποκαλούμε κλητήρες.