Η εποχή του κου-δου-νιου.

H Ιστορία δείχνει να έχει εξαντληθεί. Ο Ιστορικός, όχι όπως συνηθίζαμε να λέμε του μέλλοντος, αλλά εκείνος του πιο εχθρικού παρόντος, στέγνωσε το μελάνι του πάνω στις θυσίες αλλοτινών γενεών που στη πορεία βρέθηκαν στα πρόθυρα της εξουσίας ή ακόμη και γαντζώθηκαν σ' αυτή. Ακόμη και αυτός, απολυμένος ή σε διαθεσιμότητα, αμήχανα στέκεται μπροστά σε λευκές σελίδες, ανίκανος ακόμη και για τη στοιχειώδη γραφική ύλη.
 
Η σημερινή καθημερινότητα απέχει πολύ από τη λέξη ιστορική. Ήρωες δεν γέννησε, ούτε κυοφορεί, παρά μόνο θύματα. Εχθροί κι αντίπαλοι, δεν φορούν αμπέχονα παραλλαγής, δεν κουβαλούν σημαίες και κανόνια, δεν διακρίνονται για τα γαλόνια τους, ούτε για τα αστέρια στα δίκοχα καπέλα τους. Και τα κράτη, τα έθνη και οι λαοί, μάλλον ανθρωπολογικό επιστημονικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και κανένα ρόλο δεν επιτελούν στην εποχή αυτής της ιστορικής ματαιότητας.
 
Ακόμη και οι αριθμοί, σαστισμένοι δείχνουν το δρόμο προς το απόλυτο κενό. Η ανεργία, τα λουκέτα, οι κατασχέσεις χτυπούν τους άπειρους δείκτες του κόκκινου. Μια ολόκληρη χώρα, τόσες μετρημένες γενιές, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χρωματίζονται σε λάμψεις κοινωνικού συναγερμού. Μόνο κάποιοι “μαύροι” δείκτες απέμειναν να παίζουν την απόδραση Ξηρού, την αθεία κάποιου αρχηγού, τον ξενώνα κάποιου υπουργού. Κι όλα αυτά, μέχρι το κουδούνι να ξυπνήσει τον βαρύ εθνικό μας λήθαργο.
 
Ένα κράτος πιστωτής και οφειλέτης, δανειστής και δανειζόμενος. Ένα τραπεζικό σύστημα στο οποίο όλοι μας οφείλουμε και όλοι μας δανείσαμε με ανακεφαλαιοποιήσειςαναγκαστικές στο όνομα μιας σωτηρίας που είναι συνάμα και η καταστροφή μας. Μια ευρωπαική αγορά στην οποία οφείλουμε χωρίς ποτέ να είδαμε ούτε τιμολόγιο, ούτε παραστατικό, ούτε ΑΦΜ, ούτε έδρα. Κι αν τα είδαμε, στα κλεφτά άλλοι υπέγραψαν προτού στα φωταγωγημένα Ζάππεια φωτογραφηθούν.
 
Με την απλή μέθοδο της λογικής, χρέος δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε ποτέ. Είναι ένα πολιτικό θεωρητικό κατασκεύασμα, για να δικαιολογήσει ένα στάσιμο ιδεολογικά και πολιτικά σύστημα το μεγάλο του απόθεμα. Το υπερκέρδος που δημιούργησε από καλά δουλεμένες υπεραξίες και που με τις καθεστωτικές δομές του το διέθεσε ή καλύτερα διέχυσε θεωρητικά και σπάταλα σε μήκη και πλάτη, ενώ στη πραγματικότητα το κράτησε φυλαγμένο στα ταμειακά διαθέσιμα ενός αμέτοχου κεφαλαίου.
 
Λαοί και άνθρωποι τρέχουν τώρα να εξοφλήσουν ένα θεωρητκό τίποτα, πάνω στο οποίο χάνεται οτι πιο πολύτιμο έχει ο άνθρωπος. Η ίδια του η ζωή, απο στιγμή σε στιγμή έρμαιο και λάφυρο ενός κουδουνιού. Με λίγα λόγια, ζούμε στην εποχή του κουδουνιού. Στις ανιστόρητες αυτές στιγμές που τη θέση του αναρμόδιου ιστορικού ανέλαβε ο αρμόδιος δικαστικός επιμελητής ή ο ταχυδρόμος συστημένων επιδοτηρίων. Μ' ένα χτύπημα του, σηματοδοτεί το τέλος ενός σπιτιού ή νοικοκυριού, την τελευταία πράξη αφαίμαξης της πιο μικρής αμυχής ελπίδας για επιβίωση. Τα γεμάτα απειλές κινδύνου ζωής ραβασάκια, είναι οι δικτάτορες της εποχής μας. Οι διαταγές πληρωμής, τα βασανιστήρια τους. Οι ανακοπές και λοιπές δικαστικές και διαδικαστικές “αντιστάσεις”, οι δηλώσεις μετανοίας. Γιατί, όταν έρθει η ώρα να χτυπήσει το κουδούνι, τότε απλά... είναι αργά. Όταν έπρεπε, το κουδούνι του απέναντι πιστέψαμε πως δεν θα χαλάσει τον δικό μας νηφάλιο ύπνο, πάνω σε αγορασμένα με πιστωτικές κάρτες εμπριμέ σεντόνια για τσαλακωμένα όνειρα. Και τώρα που ο ήχος έφτασε στη πόρτα μας, το μόνο που άλλαξε, το βαθύ χρώμα της σιωπής μας.